1. Pandemonium

Analiza miała ukazać się w poniedziałek, ale ponieważ wyrobiłam się wcześniej, postanowiłam wrzucić to dziś. Jednakowoż, docelowo analiz rozdziałów wypatrujcie w poniedziałek, ew. w niedzielę wieczorem. (;

Na początek dwie kwestie odnośnie ogółu:

UWAGA #1: Ponieważ zapewne wielokrotnie będę pani Clare wypominać jej brzydką skłonność do plagiatowania innych autorów, dokonałam nieco głębszego researchu odnośnie jej twórczości i chciałabym coś sprostować. Otóż w notce wstępnej napisałam, że „Draco Trilogy” nie było pornoopkiem, a dramione (w dodatku z Harrym jako trzecim kołem u hulajnogi) – to prawda. Nie wiedziałam jednak wówczas, że Cassandra Clare ma na koncie jeszcze jeden, mniej znany fanfik do „Harry'ego Pottera”. Mowa tu o… „The Mortal Instruments” (wow, brzmi dziwnie znajomo. Zupełnie jak nazwa serii „Dary Anioła" w oryginale), który jest – uwaga – opowiadaniem erotycznym o Ronie i Ginny. Wbrew pozorom, informacja na temat paringu docelowego ma znaczenie dla naszej analizy, o czym przekonamy się w swoim czasie. Chętnie zresztą pochylę się na chwilę nad tym utworem podczas analizy „Miasta Popiołów”. Jak więc widać, moje nawiązania do serii J. K. Rowling będą jeszcze bardziej uzasadnione, niż sądziłam, mamy bowiem do czynienia z miksem dwóch fanfików do tegoż uniwersum, zmieszanych wybornie z plagiatem. Żeby było jasne: nie mam nic przeciwko czerpaniu ze swoich starych opowiadań, nawet fanfiction, o ile czerpie się coś DOBREGO, nie przepisuje tego słowo w słowo i czerpie się SWÓJ WKŁAD, nie elementy należące do uniwersum, w którym tworzymy fanfika.

UWAGA #2: Udało mi się znaleźć pierwszy polski opis deweloperski „Miasta Kości”. Jak zauważyła w komentarzu Popo, obecny opis książki sprawia wrażenie, jakby autorka chciała być bardzo cool i edgy. W takim razie rzućcie okiem na poprzedni:

Dziewczyna ze skłonnością do wpadania w tarapaty, wampir, który zmaga się ze swoją mroczną naturą, półanioł, pogromca demonów. Połączyła ich miłość i walka, dzieli ich wszystko. Razem wkraczają do Miasta Kości.

Podziwiajcie kunszt wydawcy razem ze mną, ponieważ opis nie tylko nie mówi kompletnie nic o fabule (Miasto Kości jest, w gruncie rzeczy, średnio istotnym elementem dla fabuły „Miasta Kości”), ale też… spoileruje kolejny tom. Oczywiście prędko rozgryziecie, kim okaże się nasz wampir, ale sama autorka nieudolnie trzymała to w tajemnicy (wspierając się foreshadowingiem subtelnym niczym rewolucja październikowa) aż do połowy „Miasta Popiołów”. Wygląda na to, że jedyny opis, który rzeczywiście choć trochę pomagał dziełu pani Clare, to puszczana w radiu reklama, która rzeczywiście brzmiała całkiem tajemniczo, o ile pamiętam.

EDIT: Po zdobyciu nieco lepszego jakościowo e-booka okazało się, że część pierwsza książki również wita nas stroną tytułową!

CZĘŚĆ PIERWSZA

ZEJŚCIE W MROK

 Efektownie, prawda? Niestety jestem już w połowie tej abominacji, toteż nie mam wątpliwości, że jedyny mrok, w jaki schodzę, to bezdenna otchłań rozpaczy pod tytułem „Ktoś to naprawdę wydał”.

Obowiązkowo cytacik, tym razem z „Raju utraconego” Johna Miltona:

Nie zaśpiewałem o Chaosie ani
o wiekuistej Nocy; nauczyła
Muza niebiańska mnie, jak się zapuścić
W głąb i wspiąć w górę…

Nie jestem specjalistką od interpretacji poezji, ale, jak widzę, mogłabym sobie uścisnąć ręce z Cassie, bo ona chyba również jest z tą dziedziną literatury trochę na bakier. Skąd ten wniosek? Może przemawia przeze mnie dziecięca naiwność, ale świadomy autor wybrałby raczej cytat, który choćby śladowo nawiązuje do tekstu, jaki poprzedza.

A teraz czas na właściwą analizę!

Jeśli tytuł rozdziału was zaintrygował, porzućcie swoje płonne nadzieje – Pandemonium to nocny klub. Nasza przygoda rozpoczyna się z kolei od bramkarza, który nie chce kogoś do rzeczonego lokalu wpuścić. Wywołuje to następującą reakcję:

Mniej więcej pięćdziesiątka nastolatków stojących przed Pandemonium pochyliła się i

nadstawiła uszu. Na wejście do klubu, zwłaszcza w niedzielę, długo się czekało, a w kolejce

zwykle działo się niewiele. Bramkarze byli ostrzy i od razu wyłapywali każdego, kto

wyglądał tak, jakby miał spowodować kłopoty.

Pozwolę sobie pominąć wizję pięćdziesięciu osób, które synchronicznie pochylają się w stronę wejścia i powiem, co nie gra mi w tym fragmencie. Przyznam szczerze, że nie bywam w klubach, ale z tego, co się orientuję, muzyka gra tam na tyle głośno, że słychać to również przed budynkiem. W dodatku mówimy o nowojorskiej ulicy w niedzielny wieczór. Naprawdę, mogę się mylić, ale w takim wypadku, jeśli bramkarz nie krzyczał (w tekście pada słowo „rzucił”, więc raczej nie), mało prawdopodobne, aby w kolejce usłyszało go około pięćdziesięcioro ludzi.

+ Jak widzimy, najwidoczniej osoby sprawiające wrażenie, jakby mogły zagrażać innym, są odsiewane jeszcze podczas czekania na swoją kolej (przynajmniej dla mnie tak wynika z tego zdania). Niezbyt rozumiem, czemu ma to być nudniejsze od bramkarza odmawiającego komuś wstępu do klubu, ale nie to jest najciekawsze…

- Daj spokój, człowieku. - Chłopak podniósł nad głowę jakiś przedmiot. Było to coś w

rodzaju drewnianej pałki zaostrzonej na jednym końcu. - To część mojego kostiumu.

…no właśnie. Najwidoczniej ostrym bramkarzom umknął przedmiot przypominający kołek do mordowania wampirów. Zaraz pojawi się ewentualne wyjaśnienie tego zjawiska, ale dlaczego w takim razie nasz quasi-recydywista nie zastosował go na pilnującym drzwi ochroniarzu od razu?

Wykidajło uniósł brew.

Prawdę mówiąc, wklejam to dla urody zdania. Tłumacz miał chyba problem ze znalezieniem synonimu słowa „bramkarz”, bo więcej takiego języka raczej nie uświadczymy w książce.

Chłopak uśmiechnął się szeroko. Zdaniem Clary wyglądał całkiem normalnie jak na

bywalca Pandemonium. Włosy ufarbowane na odblaskowy niebieski kolor sterczały mu

wokół głowy jak macki wystraszonej ośmiornicy, ale nie miał żadnych wymyślnych tatuaży,

wielkich metalowych sztabek w uszach ani ćwieków w wargach.

Niestety, nigdy się nie dowiemy, jak ekscentrycznie potrafią wyglądać bywalcy Pandemonium – poza wiecznym przypominaniem nam o kolorowych włosach, dostaniemy zaledwie jeden, skromny i nie aż tak dziwaczny opis. Ku mojemu ubolewaniu, nie dowiemy się też, jak wygląda fryzura przypominająca „macki wystraszonej ośmiornicy”. Wiemy za to, że Clary najwidoczniej ma rentgena w oczach, skoro o chłopaku w kurtce i – wyjściowo przyjmuję, że długich – spodniach wie, że nie ma on żadnych tatuaży. Zresztą, jak wygląda ta kolejka? Z zacytowanego wcześniej fragmentu wynikało, że chłopak stał przodem do bramkarza, tymczasem Clary widzi brak kolczyków w jego ustach.

+ Tak. Nasza bohaterka nazywa się Clary. Pseudonim autorki to Cassandra Clare. Wcale nie brzmi podobnie, wcale. Co ciekawe, według wiki prowadzonej przez fanów (uwaga na spoilery w odnośniku):

Clary na początku miała przyjąć imię po przyjaciółce pisarki, Valerie Frayre, artystce, która zaprojektowała runy, a nieco później zostało ono delikatnie zmienione na Valerie Frayne. Gdy autorka dowiedziała się, że jej znajomy pisze książkę w której główna bohaterka również nazywa się Valerie, zmieniła je na Clary, po innej przyjaciółce pisarki. (…)

Argument o znajomym posiadającym bohaterkę z takim samym imieniem zawsze mnie rozbraja, czyżby pani Clare nabrała ostrożności po tych wszystkich oskarżeniach o plagiat? :D

Wracając do treści:

- Jestem pogromcą wampirów. - Zgiął pałkę z taką łatwością, jakby to było źdźbło

trawy. - Widzisz? To atrapa. Z gumy piankowej.

Jego duże oczy wydawały się trochę za bardzo zielone, były koloru płynu przeciw

zamarzaniu albo wiosennej trawy. Bramkarz wzruszył ramionami, nagle znudzony.

Tak, właśnie o tym mówiłam. Właściwie, nie mam pojęcia, po co w ogóle się kłócił z bramkarzem, skoro mógł mu od razu zaprezentować to, co powyżej, a po drugie – podtrzymując wersję, że ci, którzy potencjalnie mogli urządzić rozróbę, byli usuwani jak najprędzej, nikt facetowi pod drzwiami nie przekazał „słuchaj, jakiś dzieciak z niebieskimi włosami ma piankową pałkę, a nie prawdziwą”?

+ Napawam się urodą kolejnego porównania pani Clare. Zwłaszcza że nie jestem znawczynią, ale podczas googlowania płynów przeciw zamarzaniu natrafiłam na praktycznie same niebieskie produkty. 
EDIT: Dowiedziałam się, że ten produkt w innych kolorach niż niebieski nie jest niczym rzadkim. Dziękuję Shun Camui za poprawienie! (;

Clary podobał się jego sposób chodzenia, lekkie kołysanie ramion, potrząsanie włosami.

Uparcie powraca do mnie wizja jakiegoś dziwacznego tańca, który odstawia ten facet zamiast zwykłego chodu. Jestem też zupełnie zbita z tropu, jak ma wyglądać jego fryzura – wcześniej sądziłam, że może chodziło o ułożone żelem w kolce włosy (fryzura, jaką Meyer skrzywdziła Mike’a Newtona), ale nażelowanymi raczej nie da rady potrząsnąć…

- Pomyślałaś, że jest niezły? - zapytał z rezygnacją w głosie Simon. - Tak?

Clary dźgnęła go łokciem w żebra, ale nic nie odpowiedziała.

Tak, to jedna z TYCH książek. Poznajcie Simona, najlepszego (i jedynego) przyjaciela naszej protagonistki, który już na pierwszej stronie daje się nam poznać jako człowiek, którego życiowym motywem muzycznym jest ta piosenka. Jak widać, zdaniem Clary nie zasługuje on nawet na odpowiedź na proste pytanie. Byłoby to zrozumiałe, gdyby Simon pytał ją o to za każdym razem, gdy mijają przedstawiciela płci męskiej. Jak się jednak za moment przekonamy, to po prostu Clary nie ma ochoty marnować śliny na odzywanie się do takiego pyłu marnego, jakim jest Simon.

Przeskok! Teraz jesteśmy w głowie pana Ośmiornicy.

Chłopak w czerwonej kurtce, z leniwym uśmiechem błąkającym się po wargach,

pogłaskał długi miecz o klindze ostrej jak brzytwa. To było takie łatwe - trochę czaru

rzuconego na ostrze, żeby wyglądało nieszkodliwie.

Czy dosłownie stronę wcześniej nie mówiliśmy o „czymś w rodzaju drewnianej pałki zaostrzonej na jednym końcu”? I nikt nie uznał, że to podobne do miecza? Bo jeśli właśnie to miał być czar sprawiający, że bramkarz się nie przyczepi, ewidentnie nie wyszedł – drewniany kołek wcale nie jest dalece mniej niebezpieczny od miecza, jeśli chodzi o to, czym można komuś zrobić krzywdę.

Kolejny czar na oczy i w chwili, kiedy bramkarz na niego spojrzał, wejście miał pewne.

Śmiem twierdzić, że bramkarz patrzył na niego cały czas, dlaczego więc od razu nie wykorzystał czaru z oczami?

(…)zwodzenie Przyziemnych, robienie wszystkiego otwarcie na ich oczach, rajcowanie się pustym wyrazem ich twarzy.

Bo wiecie, głupi są ci mugole. Znaczy Przyziemni. Żeby nie było, że moje czepianie się jest bezpodstawne – w oryginale występuje słowo „mundane”. Wcale nie brzmi podobnie do „muggle”. Skądże.

Ten Zły – tak, jeśli ktoś miał wątpliwości po powyższym cytacie, pan Ośmiornica jest zły – rozgląda się po klubie, prowadząc wewnętrzny monolog w stylu typowego wampira lub innej mrocznej, nieumarłej istoty:

Pogardliwie skrzywił usta. Oni nawet nie wiedzieli, jakimi są szczęściarzami. Nie mieli pojęcia, jak to jest wegetować w martwym świecie, gdzie słońce wisi na niebie jak wypalony węgielek. Ich życie płonęło jasno jak płomień świecy... i równie łatwo było je zgasić.

Mam nadzieję, że czujecie ten niewysłowiony mrok. I wewnętrzną sprzeczność, chwilę wcześniej przecież zamiast szczęściarzami, ludzie byli głupimi mugolami. A, przepraszam – Przyziemnymi.

Ten Zły wkracza na parkiet, aż tu wtem…

W tym momencie od tłumu tańczących odłączyła się dziewczyna i ruszyła w jego stronę. Zmierzył ją wzrokiem. Była piękna jak na człowieka - miała długie włosy koloru czarnego atramentu i oczy jak dwa węgle. Była ubrana w sięgającą do ziemi białą suknię z koronkowymi rękawami, z rodzaju tych, które kobiety nosiły, kiedy świat był młodszy. Na szyi miała cienki srebrny łańcuszek, a na nim ciemnoczerwony wisiorek wielkości dziecięcej pięści.

Ilekroć czytam ten opis, zawsze mam przed oczami widok równie kuriozalny, co roznegliżowane Cullenówny tańczące walca do techno na szkolnej potańcówce. Jestem niemal przekonana, że autorka miała na myśli sukienkę z XIX wieku i pamiętam, że bywalcy Pandemonium mają ponoć w zwyczaju ubierać się niecodziennie, ale szczerze wątpię, by ktokolwiek pomyślał, że w nocnym klubie funkcjonalne będzie coś w tym stylu:

(Naprawdę starałam się dobrać sukienkę podobną do opisu z książki).

Oczywiście, moje podejrzenia opierają się w głównej mierze na fakcie, że epoka wiktoriańska zdaje się fascynować Cassandrę Clare, skoro to w niej umieściła akcję „Diabelskich Maszyn”. Jeśli jednak się mylę i chodzi tu o sukienkę z czasów, gdy świat był jeszcze młodszy… Oto przykładowe sukienki z wieku XVIII, XVII, XVI i XV. Same kreacje idealne na imprezę w nowojorskim nocnym klubie. Zaraz przekonamy się, dlaczego w tłumie potencjalnych dziwolągów nikt nie zwraca uwagi na dziewczynę, która sprawia wrażenie, jakby pomyliła imprezy, ale gdybym była złym Podziemnym, który zna potencjalne zagrożenia, na widok takiego indywiduum zapaliłaby mi się czerwona lampka.

Dla porównania, kreacja użyta w filmie wygląda tak:

(Może nie jest to szczyt gustu, ale jestem w stanie uwierzyć, że bardziej wpisuje się w preferowany w Pandemonium styl).

Z kolei fanowskie wyobrażenie na podstawie opisu:

(Rysunek autorstwa Leywan chyba najlepiej oddaje wyobrażenia autorki, oczywiście mowa o pierwszej sukience po lewej).

Ten Zły rusza za tajemniczą dziewczyną, w duchu już się śliniąc na myśl o odebraniu jej życia.

Gdy dotarła do ściany, odwróciła się do niego z uśmiechem i uniosła suknię. Miała pod nią botki sięgające do połowy ud.

Musi być to niezwykle wygodne połączenie. SPOILER ALERT, ta postać będzie ikoną stylu serii.

Z odległości kilku kroków już nie była taka doskonała. Zobaczył rozmazany tusz pod oczami, pot sklejający włoski na karku.

Jak widać, posiadanie działających poprawnie gruczołów potowych (klub pełen ludzi, przypominam) sprawia, że nie masz prawa nazywać się piękną. No z czym do ludzi.

Poczuł jej śmiertelność, słodki odór zgnilizny.

Wcześniej śmiertelność pachniała mu witalnością, ale rozumiem, że dziewczyna musiała się naprawdę bardzo zgrzać w długiej do ziemi sukni z golfem i wysokich botkach.

Nasza trendsetterka wchodzi do składzika, a pan Ośmiornica oczywiście za nią. My zaś przeskakujemy do punktu widzenia Clary.

- Niezła muzyka, co? - rzucił Simon.

Clary nie odpowiedziała.

Tak, to pierwsze akapity tego fragmentu. Jak widzimy, Clary nadal doskonale wychodzi pokazywanie czytelnikom, że przyjaciel znaczy dla niej tyle, co przyczepiona do podeszwy guma. To już nawet nie tzw. „strefa przyjaźni”, to już limbo zapomnienia.

Tańczyli czy też raczej robili coś, co mogło uchodzić za taniec - dużo kiwania się w przód i w tył, od czasu do czasu gwałtowny skłon, jakby któreś z nich - zgubiło szkła kontaktowe - na niewielkiej przestrzeni między grupą nastolatków w metalicznych gorsetach a młodą azjatycką parą, która obściskiwała się tak zapamiętale, że końcówki kolorowych włosów obojga splatały się ze sobą jak winorośl. Chłopak z przekłutą wargą i plecakiem w kształcie misia rozdawał darmowe tabletki ziołowej ekstazy, a jego workowate spodnie łopotały na wietrze wytwarzanym przez wiatrownicę.

Wklejam ten fragment, ponieważ tylko tutaj spotykamy się z jakimś przykładem aparycji bywalców Pandemonium. Jak mówiłam, nasza miłośniczka długich sukni zdecydowanie nadal zwracałaby uwagę, a Temu Złemu powinna była włączyć się ostrzegawcza lampka.

Clary nie zwracała uwagi na najbliższe otoczenie; obserwowała niebieskowłosego chłopaka, który przebojem wcisnął się do klubu. Teraz krążył w tłumie, jakby czegoś szukał. Coś w sposobie jego poruszania się przywodziło jej na myśl...

- Jeśli chodzi o mnie, świetnie się bawię - ciągnął Simon.

Biedny Simon. Jeszcze nie pogodził się z faktem, że najlepsza przyjaciółka kompletnie go zlewa, obserwując ciacho z ośmiornicą na głowie. Nie sądzę zresztą, żeby Clary w ogóle miała możliwość wodzenia za chłopakiem wzrokiem w sposób dyskretny. Jak się dowiemy w drugim rozdziale, jest (oczywiście) niska i (oczywiście) drobna, więc skoro tańczy wraz z Simonem wśród tłumu, jednocześnie obserwując jakiegoś faceta, umiem sobie wyobrazić jedynie, jak co chwila podskakuje i wyciąga szyję. Ewentualnie wygina się na różne sposoby, aby zajrzeć pod czyjąś pachą lub łokciem. Zupełnie nic, co dałoby Simonowi odczuć, jak bardzo ma go gdzieś.

Wydawało się to mało prawdopodobne. W dżinsach i starej bawełnianej koszulce z napisem „Wyprodukowane w Brooklynie” Simon pasował do Pandemonium jak pięść do nosa. Jego świeżo umyte włosy były ciemnobrązowe zamiast zielone albo różowe, przekrzywione okulary zsunęły mu się na czubek nosa. Nie wyglądał na ponurego osobnika, kontemplującego moce ciemności, tylko na grzecznego chłopca, który wybiera się do klubu szachowego.

Gdybym miała tworzyć w tej analizie kategorie, obowiązkowo musiałabym zaliczyć do nich coś w stylu „wszyscy nienawidzą Simona”. Naprawdę, sposób przedstawienia nam go przez Clary ma w sobie coś nieznośnie pobłażliwego. Byłoby to może nawet zrozumiałe, gdyby nie byli przyjaciółmi lub sama Frayówna ubierała w stylu pasującym do Pandemonium, ale tak – rzecz jasna – nie jest. Wielokrotnie będzie nam się przypominać, jak uroczo alternatywnie prezentuje się Clary w swoim stylu artystki-chłopczycy.

+ Gdyby mnie ktoś pytał, odnoszę wrażenie, że Simon nie bawi się świetnie, bo jego przyjaciółka go ewidentnie ignoruje, ale co ja tam wiem.

- Uhm - mruknęła Clary.

Doskonale wiedziała, że przyszedł do Pandemonium tylko dlatego, że ona lubiła ten klub. On sam uważał go za nudny.

Wow, prawdopodobnie Simon powinien być wdzięczny, że Clary w ogóle wydała łaskawie jakiś dźwięk w odpowiedzi na jego próby rozmowy. Zwłaszcza że przyszedł tu, aby sprawić przyjemność swojej przyjaciółce, a ona jak na razie olewa go przysłowiowym ciepłym moczem. Najwidoczniej, jeśli Simon rzeczywiście chce zrobić coś dla Clary, powinien przestać oddychać. Myślę, że to mogłoby ją ucieszyć – koniec tych irytujących prób rozmowy i w ogóle.

Właściwie ona też nie miała pewności, dlaczego to miejsce jej się podoba. Może dlatego że wszystko tutaj - ubrania, muzyka - było jak ze snu, jak z innego życia, nie tak zwyczajnego i nudnego jak prawdziwe.

W wolnym tłumaczeniu: było inne niż jej trywialny, zwyczajny przyjaciel Simon.

Poza tym, z powodu nieśmiałości najlepiej czuła się w towarzystwie Simona.

Jak mogłabym ci nie wierzyć, żabciu, skoro okazujesz to na każdym kroku. Nie, żebyśmy mieli tej twojej nieśmiałości doświadczyć. Ale tak, jestem w stanie uwierzyć, że towarzystwo Simona ci pochlebia, skoro chłopak skacze wokół ciebie niczym naspeedowana chihuahua, bylebyś łaskawie zaszczyciła go jakąkolwiek odpowiedzią.

Niebieskowłosy chłopak właśnie schodził z parkietu. Wyglądał na trochę zagubionego, jakby nie znalazł osoby, której szukał. Clary przemknęła przez głowę myśl, co by się stało, gdyby do niego podeszła, przedstawiła się i zaproponowała, że oprowadzi go po klubie. Może tylko wytrzeszczyłby oczy, jeśli też był nieśmiały. A może byłby wdzięczny i zadowolony, lecz starałby się tego nie okazać, jak to chłopcy... Ona jednak wiedziałaby swoje. Może...

Najwyraźniej fakt, że przyszła tu z kimś, kto pofatygował się do Pandemonium specjalnie dla niej, nie przeszkadza Clary rozważać na poważnie opcji zostawienia Simona samego i ruszenia na podryw. No powiedzcie, czy to nie jest przyjaźń na śmierć i życie? Nie chcielibyście takiej przyjaciółki?

Niebieskowłosy nagle się wyprostował i wyraźnie ożywił, niczym pies myśliwski, który złapał trop.

Oryginalne porównanie, skoro mówimy o chłopaku, który się jej spodobał.

Clary podążyła za jego wzrokiem i zobaczyła dziewczynę w białej sukni.

No tak, pomyślała, zdaje się, że o to chodziło. Powietrze zeszło z Claire, jak z przekłutego balonu. Tamta dziewczyna była wspaniała, z rodzaju tych, które Clary lubiła rysować - wysoka i smukła, z długimi czarnymi włosami opadającymi kaskadą na plecy.

Jeśli macie skojarzenia z Rosalie Hale, tj. postacią stworzoną po to, żeby główna bohaterka oraz czytelniczki mogły mieć kompleksy oraz (głównie) po to, by główna bohaterka wybijała się na jej tle w oczach tru loffa – macie dobre skojarzenia.

- Uważam, że dzisiaj wieczorem DJ Nietoperz wykonuje świetną robotę. Zgadasz się

ze mną?

Simon, jak śmiesz się wcinać w emowanie Clary nad tym, że chłopak, który w ogóle jej nie widział, nie zwrócił na nią uwagi, bo ktoś do niego podszedł!
+ Ponarzekajmy wyjątkowo na nadgorliwe tłumaczenie: „Bat” w tym wypadku nie odnosiło się do nietoperza, jest to imię, acz nie mam pewności, czy sama autorka wiedziała o tym, pisząc tę część (zapewne nie).

Clary przewróciła oczami. Simon nienawidził transowej muzyki.

Więc wcale nie da mi to do myślenia, że może sprawdza, czy w ogóle go słucham, zajęta gapieniem się na obcego chłopaka.

Naturalnie, Clary po raz kolejny nic nie odpowiada, patrząc, jak parka znika na zapleczu. Dostrzega również coś jeszcze:

Nic dziwnego, że niebieskowłosy szedł za nią jak zaczarowany i niczego więcej nie dostrzegał... nawet dwóch ciemnych postaci depczących mu po piętach, kiedy lawirował przez tłum.

Clary przestała tańczyć. Zauważyła, że tamci dwaj to wysocy chłopcy w czarnych

ubraniach. Nie umiałaby powiedzieć, skąd wie, że śledzą niebieskowłosego, ale była tego pewna. Widziała, jak za nim idą, ostrożnie, czujnie, z gracją.

Albowiem wszystkie tajemnicze grupy ubierają się zawsze na czarno. Po raz kolejny możemy dostrzec, że Ten Zły nie grzeszy inteligencją – stylówa potencjalnej zdobyczy, która sama do niego podchodzi, wcale nie jest podejrzana, a gdy sprawdzał, czy nikt go nie obserwuje, umknęli mu dwaj Młodociani Faceci W Czerni, choć powinni zwrócić jego uwagę nawet bardziej.

- I chciałbym jeszcze dodać, że ostatnio bawię się w transwestytyzm i sypiam z twoją

matką. Uznałem, że powinnaś o tym wiedzieć.

Simon, twoje desperackie próby zwrócenia uwagi Clary sprawiają, że zaczynam cię żałować. Dlaczego nie spędzisz wieczoru z jakimikolwiek innymi znajomymi, skoro – w przeciwieństwie do niej – posiadasz takowych?

Oczywiście, Clary wciąż ignoruje Simona, choć teraz można ją tłumaczyć tym, co widzi. Młodociani Faceci W Czerni przystanęli przed składzikiem, naradzając się, i jeden z nich wyciągnął nóż.

- Simon! - krzyknęła Clary, chwytając przyjaciela za ramię.

Jestem pod wrażeniem, że w ogóle pamiętasz jego imię.

- Co? - Simon zrobił przestraszoną minę. - Wcale nie sypiam z twoją mamą. Ja tylko

próbowałem zwrócić twoją uwagę. Co prawda, Jocelyn jest atrakcyjną kobietą, jak na swoje

lata...

Dziękuję, Simonie, że razem ze mną punktujesz Clary za to rozkoszone ignorowanie twojej osoby od początku rozdziału.

Clary wskazuje Simonowi na podejrzanych chłoptasiów w czerni, opowiadając, że jeden z nich wyjął nóż. Simon, rzecz jasna, nikogo nie dostrzega – kogoś to w ogóle dziwi? – ale widząc zaaferowanie Clary, przykazuje jej nigdzie się nie ruszać i idzie poinformować o tym ochronę. Oczywiście co robi nasza herołina? Leci do składzika, widząc, jak wchodzi tam dwóch facetów z nożem.

Przeskakujemy znów do Tego Złego na schadzce z tajemniczą dziewczyną, która przedstawia się jako Isabelle.

Podszedł do niej, stąpając ostrożnie wśród drutów, w obawie, że któryś z nich ożyje.

E? Jak się przekonaliśmy, dla naszego złola sytuacja ani trochę nie jest podejrzana, więc dlaczego druty miałyby ożyć? Czy to może tylko niezręczne tłumaczenie? Niestety, nie mam jak tego sprawdzić, ponieważ nie dysponuję książką w oryginale.

W nikłym oświetleniu dziewczyna, odziana w biel niczym anioł, wyglądała na półprzezroczystą, jakby wyblakłą. Przyjemnie byłoby ją zniewolić.

Gdybyście jeszcze nie zrozumieli, że jest zły i chce ją skrzywdzić. Also, najwidoczniej w kiepskim oświetleniu, jakim dysponuje składzik, nasz kolega zapomniał, że jego towarzyszka się spociła i już go to jakoś nie mierzi.

Na nadgarstku, tuż pod mankietem sukni, nosiła bransoletkę. Ale kiedy się do niej

zbliżył, zobaczył, że to nie bransoletka, tylko wytatuowany na skórze wzór z zawijasów.

Zamarł w pół kroku.

- Ty...

Odnoszę wrażenie, że Isabelle zachichotała, ponieważ przyszło jej do głowy, że Ten Zły nie zorientuje się, kim ona jest, póki jej nie rozbierze.

Pan Ośmiorniczka zbyt późno zdaje sobie sprawę ze swojego położenia i jego towarzyszka kilkoma szybkimi ruchami powala go na ziemię.

Dziewczyna się zaśmiała, stojąc nad nim, a on pomyślał oszołomiony, że powinien był to przewidzieć. Żadna śmiertelniczka nie włożyłaby takiej sukni. Isabelle ubierała się w ten sposób, żeby zasłonić ciało... całe ciało.

Cieszę się, że się ze mną zgadzasz, kolego. Naprawdę, nie mam pojęcia, jakim cudem nie zauważyłeś tego wcześniej. Jest kilka poziomów różnicy pomiędzy kolorowymi włosami, piercingiem i metalicznymi gorsetami a wiktoriańskimi sukniami do ziemi.

Isabelle oddaje Tego Złego w ręce Młodocianych Facetów W Czerni. Jej przyjaciele przywiązują przeciwnika drutem do jednego z betonowych słupów i pytają, czy w klubie jest więcej takich jak on.

- Więcej?

- Daj spokój. - Kiedy jasnooki chłopak uniósł ręce, czarne rękawy zsunęły się,

ukazując runy namalowane atramentem na nadgarstkach, na grzbietach dłoni i w ich wnętrzu.

- Wiesz, kim jestem.

- Nocnym Łowcą! - wysyczał.

Twarz jego prześladowcy rozjaśniła się w szerokim uśmiechu.

- Mamy cię.

Namalowane atramentem. Zapamiętajmy to, przyda się za kilka rozdziałów.

+ Szybko zrezygnował z kamuflażu „ja nic nie wiem”. Czyżby autorkę świerzbiły już palce, aby podzielić się tą badassową nazwą? :D

Tym razem bez żadnego przeskoku wracamy do punktu widzenia Clary. Dziewczyna wchodzi do składzika, który w jej opisie staje się nagle wielki niczym magazyn (może to składzik Doktora?), ale początkowo nikogo nie zauważa.

Zrobiła krok do przodu i zaplątała się w kable elektryczne.

Obowiązkowa u bohaterki urocza niezdarność? Jest.

Kiedy się wyprostowała, zobaczyła ich, jakby raptem zmaterializowali się między

jednym a drugim mrugnięciem powieki. Była tam dziewczyna w długiej białej sukni, z czarnymi włosami opadającymi na plecy, niczym wilgotne wodorosty, i dwaj chłopcy: wysoki i ciemnowłosy jak ona oraz drugi, niższy od niego, którego włosy lśniły jak złoto w nikłym świetle wpadającym przez zakratowane okna. Blondyn stał z rękami w kieszeniach naprzeciwko niebieskowłosego punka przywiązanego do betonowej kolumny czymś, co wyglądało na strunę od fortepianu. Uwięziony chłopak miał twarz ściągniętą bólem i strachem.

Jak więc widzimy, scena zdecydowanie nie wygląda ciekawie i może pokrywać się z wcześniejszymi podejrzeniami Clary, że Młodociani Faceci W Czerni chcą zrobić krzywdę panu Ośmiorniczce.

+ Najwidoczniej fryzura Isabelle nagle przestała się jej podobać. Porównanie do wilgotnych wodorostów trudno mi uznać za pochlebne, a chwilę wcześniej Clary była zachwycona jej urodą. Ba! Uroda blondyna ją, jak widać, właśnie zachwycać zaczęła, skoro jego włosy określa jako podobne do złota.

Z sercem dudniącym w piersi Clary schowała się za najbliższy słup i wyjrzała zza

niego ostrożnie. Jasnowłosy chodził w tę i z powrotem przed jeńcem, z rękami

skrzyżowanymi na piersi.

Wydawało mi się, że dokładnie sekundę temu stał z rękami w kieszeniach, ale okej, jestem skłonna przyjąć, że po prostu prędko zmienił pozycję.

- Demony - powiedział blondyn, przeciągając samogłoski i kreśląc to słowo palcem w

powietrzu. - Według religijnej definicji są to mieszkańcy piekła, słudzy szatana, ale w

rozumieniu Clave to każdy zły duch, który pochodzi spoza naszego wymiaru...

- Wystarczy, Jace - przerwała mu dziewczyna.

- Isabelle ma rację - poparł ją wyższy chłopak. - Nikt tutaj nie potrzebuje lekcji

semantyki... czy demonologii.

Poza czytelnikami i ukrytą za filarem główną bohaterką, oni potrzebują ekspozycji!

Blondyn uniósł z uśmiechem głowę. W tym geście było coś gwałtownego i dzikiego,

co przypomniało Clary filmy dokumentalne o lwach, które oglądała na Discovery Channel. Te wielkie koty w taki sam sposób unosiły łby i węszyły w powietrzu, szukając zdobyczy.

Clary, bardzo się cieszę, że poświęcasz trochę swojego cennego czasu Mary Sue na oglądanie Discovery Channel, ale żeby obejrzany film miał jakąś wartość, musisz mu poświęcić minimum uwagi. Z tego, co wiem, samce lwa nie polują, więc to porównanie jest nietrafione, bo jakoś szczerze wątpię, byś przyrównała główne ciacho serii do samicy. 
EDIT: zostałam poprawiona, że samce również polują, to jednak nie jest reguła, dlatego imo porównanie nadal jest średnio trafione.

+ Zawsze odnosiłam wrażenie, że uśmiechanie się podczas przesłuchań i tym podobnych to domena tych złych, których cieszy cierpienie ofiar. Ale, jak się wielokrotnie przekonamy, Jace nie należy do ludzi, których chcielibyśmy spotkać gdziekolwiek, więc skojarzenie z antagonistami nie jest właściwie takie nietrafione.

- Isabelle i Alec twierdzą, że za dużo mówię - stwierdził chłopak o imieniu Jace. - Ty

też tak uważasz?

– Tak – odpowiedział zapytany. – Autorka mogłaby subtelniej wpleść wyjaśnienie, czym są demony.

Niebieskowłosy nie odpowiedział, ale nadal poruszał ustami.

- Mógłbym podzielić się z wami pewną informacją - przemówił w końcu. - Wiem,

gdzie jest Valentine.

Jasnowłosy spojrzał na kolegę. Alec wzruszył ramionami.

- Valentine gryzie ziemię, a ty próbujesz z nami pogrywać - stwierdził Jace.

Nie próbuj nam wciskać kitu, że Voldemort żyje! Znaczy, przepraszam, Valentine. Jak się w swoim czasie przekonamy, mam prawo do pomyłki – tych dwóch różni niemal wyłącznie kwestia nosa oraz włosów.

- Zabij go, Jace - powiedziała Isabelle, potrząsając włosami. - On nic nam nie powie.

Nie, żebyście go specjalnie przyciskali, ale, patrząc na prezentowaną przez niego inteligencję, rzeczywiście nie ma co oczekiwać jakichś przydatnych informacji.

Blondyn uniósł rękę, a Clary zobaczyła błysk noża. Broń była niezwykła - miała

klingę przezroczystą jak kryształ i ostrą jak odłamek szkła, a rękojeść wysadzaną czerwonymi

kamieniami.

Czytając te opisy, zawsze mam przed oczami broń Nocnych Łowców w pierwszym sezonie serialu:

(Nieodmiennie przypominają mi częściowo stopione miecze świetlne dla dzieci :D).

Jeniec gwałtownie zaczerpnął tchu.

- Valentine wrócił! - krzyknął, szarpiąc się w więzach. - Wiedzą o tym wszystkie

Piekielne Światy, ja to wiem i mogę wam powiedzieć, gdzie on jest...

W lodowatych oczach Jace'a nagle zabłysła wściekłość.

- Na Anioła, kiedy tylko łapiemy któregoś z was, dranie, każdy twierdzi, że wie, gdzie

jest Valentine. My również wiemy, gdzie on jest. W piekle. A ty... - gdy Jace obrócił nóż w

ręce, jego brzeg zamigotał jak płomień - zaraz do niego dołączysz.

Naprawdę, stary, przestań nam wciskać ten kit, Ministerstwo Magii twierdzi, że Voldemort nie żyje od piętnastu lat!

Tego było już za wiele dla Clary. Wyszła zza kolumny i krzyknęła:

- Przestań! Nie możesz tego zrobić.

Gratulacje dla Clary, że postanowiła w ogóle zareagować. Zdrowszą, normalniejszą i bezpieczniejszą dla niej reakcją byłoby zapewne również pobiec po pomoc, gdy tylko zobaczyła przywiązanego chłopaka, ale wtedy (oczywiście) akcja nie posunęłaby się do przodu.

Chłopak odwrócił się gwałtownie, tak zaskoczony, że nóż wypadł mu z ręki i z

brzękiem uderzył o betonową posadzkę. Isabelle i Alec też się obejrzeli, z identycznym wyrazem - osłupienia na twarzach.

Jak się zaraz przekonamy, reakcja Clary ma (oczywiście) prawo być dla naszych Nocnych Łowców zaskakująca, jednak takie zachowanie nie powinno mieć miejsca. Przesłuchiwali demona, wyraźnie podejrzewając, że nie jest on w budynku jedynym przedstawicielem gatunku. Tymczasem w momencie, kiedy ktoś wpada do składziku z zaskoczenia, cała trójka jest w absolutnym szoku. Gdyby to byli koledzy naszej Ośmiorniczki, z Jace'a i spółki zostałyby już zimne trupy, a ponoć są znakomitymi wojownikami. No i, poważnie? Czy ktokolwiek był kiedyś tak zaskoczony, że rzeczywiście coś upuścił? Zwłaszcza nóż? W końcu wymaga jednak trzymania w nieco inny sposób niż kubek, kieliszek czy taca, których upuszczanie w geście zaskoczenia to znana powszechnie klisza.

Pierwszy doszedł do siebie Alec.

- Co to jest? - zapytał, patrząc na swoich towarzyszy, jakby oni mogli wiedzieć, skąd

się wziął intruz.

Biedny Alec, po raz pierwszy ma kontakt z Mary Sue. Spokojnie, chłopcze, będzie co najmniej sześć tomów na oswojenie się z sytuacją.

- Dziewczyna - odparł Jace, który już zdążył odzyskać panowanie nad sobą. - Na

pewno widywałeś je wcześniej. Twoja siostra też nią jest. - Zrobił krok w stronę Clary,

marszcząc brwi, jakby nie mógł uwierzyć własnym oczom. - Ziemska dziewczyna - stwierdził

tonem odkrywcy. - I widzi nas.

Okej, może to moje czepialstwo, ale w tym kontekście „ziemska” brzmi, jakbyśmy mieli do czynienia z kosmitami (właściwie wolałabym kosmitów, ale mniejsza). Skoro już przemianowaliśmy mugoli na Przyziemnych, nie można tu było zostawić „przyziemnej dziewczyny”? Jestem niemal pewna, że w oryginalne Jace nazwał Clary „mundane girl”.

- Oczywiście, że was widzę - obruszyła się Clary. - Nie jestem ślepa.

- Owszem, jesteś, tylko o tym nie wiesz. - Blondyn schylił się po nóż, a potem rzucił

szorstko: - Lepiej się stąd wynoś, jeśli masz dość oleju w głowie.

- Nigdzie nie idę - oświadczyła Clary. - Jeśli to zrobię, zabijecie go. - Wskazała na

jeńca.

Oczywiście Jace’a w żaden sposób nie zainteresuje czy nie zaniepokoi fakt, że widzi ich dziewczyna, która zdecydowanie nie powinna. Ot tak ją odprawia, zamiast kazać któremuś ze swoich towarzyszy ją zatrzymać i wyczyścić jej pamięć, czy co Nocni Łowcy mogą zrobić.

+ Wiara Clary w fakt, że groźni szaleńcy kogoś nie zabiją ze względu na jej obecność, jest rozbrajająca. Moim pierwszym wnioskiem w tej sytuacji byłoby, że jeśli zostanę, pan Ośmiornica nie zginie sam.

- To prawda - przyznał Jace, obracając nóż między palcami. - A co cię obchodzi, czy

go zabijemy, czy nie?

- Bo... bo... - zaczęła się jąkać Clary. - Nie można sobie tak po prostu chodzić i zabijać ludzi.

- Masz rację. Nie można zabijać ludzi. - Spojrzał na jeńca, który miał zamknięte oczy,

jakby zemdlał. - Ale to nie jest ludzka istota, dziewczyno. Może wygląda i mówi jak

człowiek, może nawet krwawi jak człowiek, ale jest potworem.

Po raz kolejny Jace okazuje się ignorantem, który lubi słuchać brzmienia własnego głosu. Traci cenny czas na rozmowę z kimś, kto jego zdaniem i tak nic nie zrozumie, więc dlaczego nie każe Alecowi lub Isabelle zająć się intruzem? Czy creepastyczny dialog z brzmiącym jak psychopata tru loffem naprawdę jest tu komuś niezbędny do szczęścia?

- Jace, wystarczy - rzuciła ostrzegawczo Isabelle.

Trudno mi się z nią nie zgodzić.

Nie dokończył, bo w tym momencie jeniec wydał z siebie przenikliwy, zawodzący

okrzyk, zerwał pęta, którymi był przywiązany do kolumny, i rzucił się na blondyna.

Okej, skoro to demon, jestem w stanie uwierzyć, że jakimś cudem potrafił rozerwać drut, którym skrępowano mu ręce. Moje pytanie brzmi: dlaczego, do cholery, nikt z pozostałej dwójki go nie pilnował?! Zwłaszcza w momencie, gdy sprawiał wrażenie, jakby zemdlał, co w tych okolicznościach jest mocno podejrzane, skoro „to nie jest istota ludzka”?!

Clary rzuciła się do ucieczki, ale jej stopy zaplątały się w zwoje kabli. Runęła na ziemię z takim impetem, że zaparło jej dech.

Świetny moment sobie znalazła. Jak widać, autorka po raz kolejny musi podkreślić, że bohaterka jest niezdarna. Nigdy też nie byłam na zapleczu klubu nocnego, ale czy kable walają się tam naprawdę po CAŁEJ podłodze w ZWOJACH?

Usłyszała krzyk dziewczyny, a kiedy się podniosła, zobaczyła, że jeniec siedzi na piersi Jace'a. Krew lśniła na jego ostrych jak brzytwy pazurach.

Wklejam ten fragment, abyśmy zobaczyli, że Clary, pomimo zobaczenia u chłopaka pazurów, które z pewnością nie są ludzkie, nadal postrzega go w takich samych kategoriach, jak przed jego atakiem na Jace’a, tj. ofiarę (w końcu nazywa go jeńcem). Chcę, żebyście zwrócili na to uwagę, bo jej samej prędko wyleci to z głowy.

Isabelle z batem w ręce i Alec już biegli w ich stronę.

Próbuję zrozumieć, jak wielki jest ten składzik, skoro jest tu miejsce na co najmniej dwa filary – jeden do przywiązania demona, drugi za którym Clary mogła się ukryć niezauważona. W dodatku najwidoczniej dzieliła je odległość na tyle duża, aby stojący wcześniej obok Jace’a Alec z Isabelle musieli do niego biec po tym, jak podszedł do Clary i zapewne trochę przetoczył z demonem. Najwyraźniej w Pandemonium potrzebowali naprawdę sporo miejsca na zbędne kable.

Jace, szybki jak bat Isabelle, wykonał obrót i wbił nóż w pierś jeńca. Spod rękojeści

trysnęła ciemna ciecz.

Krwawienie na czarno to oczywisty objaw bycia złym. Właściwie chciałabym zobaczyć reakcję Clary, gdyby Ośmiorniczka jednak ubrudził Jace’a zwykłą, czerwoną juchą. Bo nad sytuacją w takich okolicznościach, jak się niebawem przekonamy, Clary prędko przejdzie do porządku dziennego.

Ranny otworzył oczy, wbił płonący wzrok w swojego pogromcę i wysyczał:

- Niech więc tak będzie. Wyklęci dopadną was wszystkich.

Demon, niczym typowy bohater opery, po pchnięciu nożem w serce potrafi jeszcze wygłaszać poetyckie, dramatyczne kwestie. „Niech więc tak będzie” bardzo pasuje do stylu, jakim się dotychczas wysławiał.

Demon przewrócił oczami i wpadł w konwulsje. Jego ciało zaczęło się kurczyć, zapadać w sobie, stawało się coraz mniejsze, aż w końcu zniknęło.

Mam skojarzenie z grą komputerową, w której ciało pokonanego przeciwnika znika. Swoją drogą, nadal pozostajemy w narracji Clary, która, jak zaraz zobaczymy, nadal nie jest przekonana o zdrowiu psychicznym całej trójki, ale już Ośmiorniczkę nazwała właśnie demonem. Dlaczego? Przecież siedząc na Jacie z pazurami à la Freddy Krueger był nadal „jeńcem”.

Clary uwolniła się od kabli, wstała z podłogi i ruszyła tyłem do wyjścia. Nikt nie

zwracał na nią uwagi.

Wcześniej wynikało, że upadła na brzuch (skoro „rzuciła się do ucieczki”, rzuciła się zapewne ku drzwiom), więc czemu po wstaniu idzie tyłem? Oczywiście dla dramatyzmu.

Clary odwróciła się powoli... i zobaczyła, że na jej drodze stoi Isabelle ze złotym batem w ręce; widniały na nim ciemne plamy.

Jesteście zaskoczeni? Jesteście?!

Dziewczyna wykonała szeroki zamach i szarpnęła mocno, kiedy koniec bicza owinął się wokół nadgarstka uciekinierki. Clary syknęła z bólu.

Tak na wypadek, gdybyście poczuli do niej nieco więcej sympatii niż do Clary.

- Głupia mała Przyziemna - wycedziła Isabelle. - Przez ciebie Jace mógł zginąć.

Odniosłam wrażenie, że kluczowe dla uwolnienia się demona były skłonność Jace’a do prowadzenia zbędnych dialogów, aby popisać się bucerą oraz fakt, że ty z Alekiem zupełnie olaliście przesłuchiwanego, gapiąc na Clary.

- Jeśli cię to ciekawi, po śmierci wracają do swojego wymiaru - wyjaśnił zabójca.

„Zabójca”. Zapamiętajmy, bo Clary to prędko umknie.

Z szeroko rozstawionymi jasnymi oczami i płowymi włosami nadal przypominał Clary lwa.

Szeroko rozstawione oczy i płowe włosy? Biorąc pod uwagę, na kim wzorowany był Jace:

mnie on bardziej przypomina szczurka. Z całym szacunkiem dla fanek urody Toma Feltona.

- Ona nas widzi, Alec - powiedział. - Już i tak za dużo wie.

Ciekawe, skąd tyle wie. Zagadka po prostu, panie Wayland.

- Co mam z nią zrobić? - zapytała Isabelle.

- Puść ją - odparł cicho Jace.

Dziewczyna posłała mu zaskoczone, niemal gniewne spojrzenie, ale nawet nie

próbowała się spierać.

Ponownie: podziwiajmy geniusz Jace’a. Dziewczyna najwyraźniej widzi świat Podziemnych, ale puśćmy ją, czym to się może skończyć. Nie dziwię się minie Isabelle, biedulka niestety nie może się postawić mokremu snowi autorki.

Clary rozmasowała obolały nadgarstek, zastanawiając się, jak, do licha, ma się stąd wydostać.

Biorąc pod uwagę, co powiedział Jace, obstawiałabym, że drzwiami, ale jeśli chcesz, próbuj się przecisnąć przez kraty w oknach.

- Może powinniśmy zabrać ją ze sobą? - zaproponował Alec. - Założę się, że Hodge

chętnie by z nią porozmawiał.

Wiecie co? Lubię Aleca. Spośród wielu postaci, które spotkamy w tej serii, jest on jedną z tych nielicznych, które naprawdę starają się myśleć, choć autorka utrudnia im to, jak może.

- Nie ma mowy, żebyśmy zabrali ją do Instytutu - oświadczyła Isabelle. - To

Przyziemna.

Która was widzi. To nieco zmienia sytuację, ale niestety, Isabelle utknęła w schemacie złej i zawistnej piękności. Tak, „zawistnej”, bo znam drogę rozwoju jej postaci i ma dosyć osobistą motywację, aby nie chcieć Clary w Instytucie.

- Naprawdę? - Cichy, spokojny głos Jace'a był jeszcze gorszy niż warczenie Isabelle

czy gniewny ton Aleca. - Miałaś kiedyś do czynienia z demonami, mała? Spotykałaś się z czarownikami, rozmawiałaś z Nocnymi Dziećmi? Czy...

- Nie nazywam się „mała” - przerwała mu Clary. - I nie mam pojęcia, o czym mówisz.

Czy autorkom sprawia jakąś perwersyjną przyjemność wstawianie zawsze dialogu, którego puentą jest „nie mów do mnie „mała”!”? I czy Clary naprawdę nie ma w tym momencie większych problemów niż to, jak zwraca się do niej ktoś, kogo uważa za mordercę?

- Clary? - W drzwiach magazynu stał Simon, a obok niego potężny bramkarz, który

przy wejściu stemplował gościom ręce. - Wszystko w porządku? Dlaczego jesteś sama? Co się stało z tamtymi facetami. No wiesz, tymi z nożami?

Simon nadal nie widzi Młodocianych Facetów W Czerni? Szokujące! Czyżby Clary była wyjątkowa?!

Clary obejrzała się przez ramię na trójkę zabójców. Jace miał na sobie zakrwawioną

koszulę i nadal ściskał sztylet w ręce. Uśmiechnął się do niej szeroko i wzruszył ramionami w na pół drwiącym, pół przepraszającym geście. Najwyraźniej nie był zaskoczony, że nowo przybyli ich nie widzą.

Czy kogokolwiek może dziwić, że ten uroczy młodzieniec kradnie serca czytelniczek? Jak tu go nie lubić. Ta pogarda wobec tzw. Przyziemnych jest przecież wprost rozkoszna.

Powoli odwróciła się do Simona. Wiedziała, jak musi wyglądać w jego oczach, kiedy tak stoi sama w magazynku, ze stopami zaplątanymi w plastikowe kable.

Z których się odplątałaś, słońce, ale proszę, podkreśl jeszcze trzy razy, że jesteś niezgrabna, publiczność z tyłu nie usłyszała.

Oczywiście, Clary tłumaczy Simonowi i bramkarzowi, że najwidoczniej się jej przywidziało i wraz z przyjacielem idzie złapać taksówkę. Simon nie wierzy w to, co Clary powiedziała ochroniarzowi, ponieważ wyglądała na przestraszoną, gdy ją znaleźli.

Clary pomyślała o chłopcu o kocich oczach.

Najwidoczniej bycie atrakcyjnym sprawia, że w jakieś dziesięć minut przestajesz być w cudzych oczach zabójcą.

Sama nie bardzo wiedziała, dlaczego nie mówi mu prawdy.

Prawdopodobnie ma to jakiś związek z faktem, że w ogóle mało odzywasz się do Simona, kiedy w okolicy znajduje się cokolwiek, co uznasz za ciekawsze, kochanie.

- Bardzo kłopotliwa pomyłka - zgodził się Simon. Obejrzał się na klub, pod którym

nadal stała kolejka ciągnąca się przez pół kwartału. - Wątpię, czy jeszcze kiedyś wpuszczą

nas do Pandemonium.

- A co się przejmujesz? Przecież nienawidzisz Pandemonium.

Ale zapewne wie, jak ty je lubiłaś, więc mogłabyś przez trzy minuty nie być opryskliwa i pobłażliwa dla jedynej osoby, która cię znosi. Obawiam się, że to nie nieśmiałość jest powodem, dla którego nie masz innych znajomych.

Rozdział kończy się dialogiem:

- Jedziemy do Brooklynu - rzucił Simon do taksówkarza, a potem odwrócił się do niej.

- Wiesz, że możesz wszystko mi powiedzieć, tak?

Clary zawahała się, a potem skinęła głową.

- Jasne, Simon. Wiem, że mogę.

Ale nie zamierzam tego robić, bo jesteś nudny i zwyczajny. Nie zawracaj mi głowy, rozmawiałam z tobą cały kwadrans!

To wszystko na dziś, za tydzień dowiemy się więcej o życiu rodzinnym Frayów, zobaczymy doskonałe wychowanie Clary i poznamy kogoś, kogo nasza bohaterka nie cierpi bardziej od Simona.
Do zobaczenia!