Wstęp, czyli zejdźmy z panią Clare do świata Podziemnych

    „Dary Anioła” to napisana przez Cassandrę Clare (wł. Judith A. Rumelt) seria (początkowo trylogia… Ale do tego dojdziemy) powieści dla młodzieży, zaliczana do gatunków young adult oraz urban fantasy. Książki wydawano w latach 2007-2014, a dzięki ich popularności dwukrotnie doszło do ekranizacji: w 2013 roku premierę miał film „Dary Anioła: Miasto Kości”, zaś od 2016 roku stacja Freeform nadaje serial „Shadowhunters”, którego każdy sezon dosyć swobodnie interpretuje odpowiadający mu tom powieści. Autorka z kolei poczuła się na tyle związana ze stworzonym przez siebie światem, że napisała również dwa inne cykle z tego uniwersum – „Diabelskie Machiny” oraz wydawane obecnie „Mroczne Intrygi”, ma też w planach kolejną serię. Jeśli dla fanów to wciąż za mało, mogą sięgnąć po zbiór opowiadań „Kroniki Bane’a”.

    To tyle, jeśli chodzi o powszechnie dostępne informacje. Wchodząc na poświęconą temu cyklowi stronę na Wikipedii, nie traficie nawet na jedno zdanie, że spora część trzech pierwszych tomów (czyli właśnie trylogii wydanej w latach 2007-2009): „Miasta Kości”, „Miasta Popiołów” i „Miasta Szkła” jest przepisana z fanfika, którym autorka zasłynęła w fandomie „Harry’ego Pottera”. W przeciwieństwie do „Pięćdziesięciu twarzy Greya”, „Dary Anioła” nie były pornoopkiem, a tzw. dramione – szybko to odczujecie po głównym wątku romantycznym, zapewniam. Oczywiście, Cassandra Clare na zmiany swojej historii poświęciła nieco więcej czasu niż E. L. James czy Anna Todd, ale uwierzcie mi, nie wpływa to na jakość. Dosyć głupio zresztą korzystać z fanfików, w których odnotowano namiętne plagiatowanie cudzych prac.

    Wspominałam wcześniej, że początkowo DA miało być trylogią? No właśnie – miało. Trzeci tom jako tako zamykał wszystkie wątki, wszyscy żyli długo i szczęśliwie, acz żebyśmy nie dostali cukrzycy, jeden ze złych odwalił numer niczym przeciętny slasherowy morderca i jego ciało zniknęło. Tym sposobem Clare zostawiła sobie furtkę i dwa lata po „Mieście Szkła” zaatakowała „Miastem Upadłych Aniołów”, które – żeby nikt nie pomyślał, że to skok na kasę – znienacka zaczęło wrzucać do serii nawiązania do „Diabelskich Maszyn”. Ja, nieznająca wówczas DM, chwilami naprawdę nie rozumiałam, o co tu biega i dopiero po lekturze wspomnianej trylogii zaczęłam łapać, co znaczą te wszystkie subtelne niczym radziecki czołg mrugnięcia. Tak więc – tak, po premierze czwartego tomu straciłam do Cassandry Clare resztki szacunku za naciąganie swoich czytelników. Najwidoczniej sam „Mechaniczny Anioł” źle się sprzedawał i trzeba było jakoś zachęcić ludzi w okolicach premiery „Mechanicznego Księcia” (również wydanego w 2011 roku, ale później). A jak ktoś nie potrafi być subtelny…

    Dlaczego postanowiłam zająć się właśnie „Darami Anioła”? Każdy ma jakąś serię, która zgarnia od niego więcej krytyki od innych. Dla jednych to „Zmierzch”, dla innych „Niezgodna”, zaś dla mnie „Dary Anioła”. Trafiłam na „Miasto Kości” w bibliotece siedem lat temu, a więc będąc dwunastolatką i łykając naprawdę wszystko, co wielkie korporacje chcą opchnąć dojrzewającym dziewczynkom, niezależnie, czy to boysband ze stajni Disneya, pięć władających żywiołami czarodziejek, czy sparklące wampiry. Lekturę „Miasta Kości” mogę więc uznać za kamień milowy, bo… Nie podobało mi się. Ani trochę. Całą trylogię przeczytałam, aby dowiedzieć się, jak zostanie rozwiązany pewien problem, który Clare postawiła na drodze swoim gołąbeczkom, a przez kolejne trzy części przebrnęłam na zasadzie „tu już nic nie ma sensu”. Kilkakrotnie, jako starszy już odbiorca, usiłowałam podejść do serii, ale za każdym razem coraz bardziej odnosiłam wrażenie, że to zwyczajnie głupie. Oczywiście, są powieści gorsze, bardziej idiotyczne czy też bardziej szkodliwe, ale „Dary Anioła” nie są czymś, co bym poleciła komukolwiek i zawsze uważałam je za wdzięczny materiał do analizy.

    Pragnę zaznaczyć, że nie jestem psychologiem, psychiatrą ani właściwie żadnym znawcą niczego, jak zapewne większość analizatorów podobnych dzieł. Nie umywam się również do Beige i Maryboo czy Koty, jednak przyznaję, że ich twórczość mnie zainspirowała do postanowienia wreszcie, aby samej zanalizować DA.

    Na zakończenie, oto „Miasto Kości”:

(Postanowiłam podzielić się niezwykle estetyczną pierwszą okładką z obowiązkową klatą tru loffa).
(PS. Ten pełen pochwał cytat na klacie tru loffa to słowa przyjaciółki autorki).

Oraz oficjalny opis dystrybutora:

                   

Love. Blood. Betrayal. Demons. First in the New York Times No. 1 bestselling series that has swept the globe. Irresistibly drawn towards a group of demon hunters, Clary encounters the dark side of New York City and the dangers of forbidden love.

Mniej więcej wskazuje to na to, z czym będziemy się mierzyć w pierwszym tomie. Bardzo podobnie brzmiał opis pierwszego polskiego wydania, ale najwidoczniej wydawnictwo Mag uznało, że będą przynajmniej udawać, że to poważna książka. Obecnie możemy spotkać się z tym:

Tysiące lat temu, Anioł Razjel zmieszał swoją krew z krwią mężczyzn i stworzył rasę Nephilim, pół ludzi, pół aniołów. Mieszańcy człowieka i anioła przebywają wśród nas, ukryci, ale wciąż obecni, są naszą niewidzialną ochroną. Nazywają ich Nocnymi Łowcami. Nocni Łowcy przestrzegają praw ustanowionych w Szarej Księdze, nadanych im przez Razjela.

Ich zadaniem jest chronić nasz świat przed pasożytami, zwanymi demonami, które podróżują między światami, niszcząc wszystko na swej drodze. Ich zadaniem jest również utrzymanie pokoju między walczącymi mieszkańcami podziemnego świata, krzyżówkami człowieka i demona, znanymi jako wilkołaki, wampiry, czarodzieje i wróżki. W swoich obowiązkach są wspomagani przez tajemniczych Cichych Braci. Cisi Bracia mają zaszyte oczy i usta i rządzą Miastem Kości, nekropolią znajdującą się pod ulicami Manhattanu, w której leżą zmarli Łowcy. Cisi Bracia prowadzą archiwa wszystkich Łowców Cieni, jacy kiedykolwiek żyli. Strzegą również trzech boskich przedmiotów, które anioł Razjel powierzył swoim dzieciom. Jednym z nich jest Miecz. Drugim Lustro. Trzecim Kielich.

Od tysięcy lat Cisi Bracia strzegli boskich przedmiotów. I było tak aż do Powstania, wojny domowej, pod przywództwem zbuntowanego Łowcy, Valentine’a, który niemal na zawsze zniszczył tajemny świat Łowców. I mimo że od śmierci Valentine’a minęło wiele lat, rany, jakie zostawił, nigdy się nie zabliźniły. Od Powstania minęło piętnaście lat. Jest upalny sierpień w tętniącym życiem Nowym Jorku. W podziemnym świecie szerzy się wieść, że Valentine powrócił na czele armii wyklętych. A Kielich zaginął…

    Hmm, powstanie mające miejsce dokładnie tyle lat temu, ile ma główna bohaterka… Antagonista, który powstał z martwych, a wcześniej zasłynął z prób ujawnienia swojej rasy światu… Nie, nic mi to nie mówi. Ani trochę.

    I to byłoby wszystko na dziś. Za tydzień poznamy osobiście Clary Fray i resztę naszych uroczych bohaterów.
    Do zobaczenia!