Wstęp, czyli zanućmy razem z Clary „Sweet Home Alabama"...

*muzyczka*

Świat się zmienia. Mówi mi to Twitter. Mówi mi to YouTube. Wyczuwam to w atmosferze na LubimyCzytać. Wiele z tego, co było, zostało zatracone, bo nie analizują już ci, którzy to pamiętali…

ALE NIE JA!

Wiem, że ta analiza miała pojawić się prawie rok temu. I nie zdziwię się, jeśli myślicie, że umarłam. Poniekąd trochę tak, ale choć moje życie to kabaret, jednak do twórczości Cassie Clare się nie umywa, także nie będę się tu rozdrabniać. Chciałam tylko (znów) przeprosić, że wychodzi jak wychodzi. Powrót do analiz jest również próbą powrotu do systematyczności (jakiejkolwiek), ale nie tylko. Pragnę podziękować w tym miejscu tale/szczezne z Twittera, która pod moim tweetem na temat Blanki Lipińskiej polecała komuś moją analizę, nie wiedząc, że to ja; chcę również wysłać dużo miłości Alysane, która zawsze czeka na to, co piszę; i każdemu innemu, kto mówił, że nie traci nadziei na mój powrót. Ta analiza jest dla was, bo jesteście lepszymi czytelnikami niż ja analizatorką. Dziękuję również mamie, babci oraz Akademii Filmowej…

Oczywiście nie było mnie prawie rok, gdyby więc ktoś zapomniał, co działo się w „Mieście Kości”, należy przedstawić skrót, aby się nie pogubić w tej przemyślanej, wielowątkowej fabule sagi:

1. Clary „Not Like The other Girls” Fray poznaje tajemniczych, szesnastoletnich asasynów mordujących demony;
2. Matka Clary zostaje porwana;
3. Clary zamieszkuje w podrabianym Hogwarcie, przez dwa tygodnie umiera dziesięć razy i zjada cztery posiłki;
4. Szukają matki Clary i Kielicha Anioła, ale najbardziej jednak szans na pójście do łóżka z Płowym Bucem;
5. Simon też jest w tym trójkącie i robi się drama;
6. Walentynka porywa Jacusia i wataha wilków Syriuszoremusa rusza Płowcowi na pomoc;
7. JACE OKAZUJE SIĘ BRATEM CLARY, w tle znajdują jakiś kielich i matkę.

KONIEC.

Jeśli wydaje się wam, że przez złośliwość pisałam, jakby w tym ksioopku nie było żadnej akcji – nie, to prawda. Nie bez powodu żadnej nie pamiętacie. Jakikolwiek potencjał zawsze zostaje z miejsca zamordowany, bo scena musi zostać przegadana; bo bohaterowie muszą się przerzucać one linerami do cytowania przez fanki na tumblerze; bo Cassie musi się popisać znajomością malarzy, używając ich w porównaniach Clary. Tak, te książki poza tym, że złe, są też nudne. Coś świta?

Zapewne zapytacie teraz „okej, Rosalio, ale czy w drugim tomie widać poprawę?”. Jakby wam to… nie. Wielokrotnie powtarzałam, że początkowo „Dary Anioła” miały być trylogią, czego by Cassie potem nie mówiła. I ałtorka naprawdę się tego nie wyprze, ponieważ to bardzo widać w strukturze pierwszych trzech książek. Jeśli kiedykolwiek czytaliście jakąś najwyżej przeciętną trylogię YA (i zapewne większość z was to robiła, choćby przez analizę), schemat przedstawia się tak:

• tom I – wprowadzenie do świata, jakaś tam akcja, DZIEJOM SIĘ ROMANSE, ale następuje jakaś drama, która utrudnia ROMANSE;
• tom II – nie można już zamknąć konfliktu fabularnego, więc wszyscy miotają się bez celu po planie. Najbardziej zaś miota się główna bohaterka, która całą książkę krąży od jednego faceta do drugiego i to fabuła właściwa;
• tom III – przeciąganie poprzedniej części gryzie ałtorkę w tyłek, wydarzenia dzieją się tak szybko, że bohaterowie nie wiedzą, co się wokół nich dzieje, bohaterka wybiera tego oczywistego Tru Loffa, zło zostaje pokonane.

I… no cóż. Jesteśmy na tomie miotania się między facetami. W tej części nasi bohaterowie szukają miecza, Jacuś nareszcie pakuje się w kłopoty, Walentynka rozrabia na pierwszym planie, kazirodczy romans kwitnie, a z trójkąta powoli robi się kwadrat. Sounds like fun.

Przed państwem, „Miasto Popiołów”, początkowo zwane „Miastem Krwi”:

(Tak na marginesie, nie wiem, jak Eklerka, ale Jacuś w poprzednim tomie został zmiksowany z kilku modeli, żeby być w pełni idealnym).

(I nie, naprawdę nie wiem, kto miał być na tej wersji okładki).

Tym razem oficjalny blurb głosi:

Love and power are the deadliest temptations. Haunted by her past, Clary is dragged deeper into New York City's terrifying underworld of demons and Shadowhunters - but can she control her feelings for a boy who can never be hers?

Sprytne ujęcie kwestii kazirodztwa, muszę przyznać. Pierwotne polskie tłumaczenie ma dokładnie ten sam opis, co wklejony przeze mnie we wstępie do części pierwszej… jednakże jubileuszowe wydania z całkiem ładnymi okładkami zawitały i do Polski, toteż obecnie możemy z tyłu znaleźć to:

Clary Fray chciałaby, żeby jej życie znowu stało się normalne. Ale czy cokolwiek może takie być, skoro dziewczyna jest Nocnym Łowcą zabijającym demony, jej matka została magicznie wprowadzona w stan śpiączki, a ona sama nagle zaczyna widzieć mieszkańców Podziemnego Świata – wilkołaki, wampiry, wróżki…

Nawet dystrybutor poddał się z opisem fabuły. Trudno opisać coś, czego nie ma. Już łatwiej zdefiniować kształt gruszki.

Nie obiecuję, kiedy pojawi się analiza prologu (bo tak, tym razem JEST prolog i jest przepięknie zły). Mogę jedynie powiedzieć z ręką na sercu, że na karcie obok mam otwarty PDF z „Miastem Popiołów”. I naprawdę postaram się z tego starcia wrócić z tarczą, nie na tarczy.

Do zobaczenia!