PROLOG: Dym i diamenty

Kochani, witajcie w Piekle Złym Miejscu analizie „Miasta Popiołów”. Jesteście gotowi? Jeśli nie, nic nie szkodzi – wasza analizatorka nigdy nie jest gotowa.

Na początek pozwolę sobie na drobny wywód: otóż, w trakcie omawiania poprzedniego tomu ustaliliśmy, że sama nie wiedziałam nawet, skąd właściwie na moim dysku wziął się pdf „Miasta Kości” i do końca nie mogłam mieć pewności, że wersja papierowa jest NAPRAWDĘ aż tak zła; swego czasu pracowałam nawet równocześnie na swoim PDF-ie i ebooku oryginału. By tym razem nie sprawiać samej sobie więcej kłopotu niż wymaga Cassie Clare, dokonałam ostrzejszych poszukiwań materiału źródłowego – obecnie znajduję się w posiadaniu tłumaczenia Anny Reszki z 2012 roku, z tą przepiękną, klasyczną okładką polskiego wydania. I nie, ja też nie mam zielonego pojęcia, kim jest przedstawiona dziewoja ani co stało się z jej twarzą. Dlatego też, jeśli tym razem trafimy na kretyńskie tłumaczenia, możemy winić TYLKO panią Reszkę, wydawnictwo MAG oraz sępienie na redaktora, które jest ponoć częstą praktyką.

Pozwolę sobie również na drobną dygresję: już po raz drugi trafiłam w antologii pisarzy YA na opowiadanie Cassie. Już po raz drugi bohaterka kręci ze swoim krewnym-nie krewnym. Już po raz drugi miałam wrażenie, jakby ktoś mi przełączył na pornosa typu (step)siblings. Cassie? Masz problem. Serio.

Wróćmy jednak do analizy, bo na pewno stęskniliście się za Eklerką i Płowym Bucem!

Wita nas bardzo subtelna dedykacja:

Mojemu ojcu, który wcale nie jest zły.

No, może trochę.

Oraz wiersz Elki Cloke, „This Bitter Language”. Wiecie, nie jestem specjalistką od poezji, najwięcej styczności z nią mam, czytając wiersze własnej siostry, jednak odnoszę wrażenie, że Cassie podeszła do tego utworu zbyt dosłownie, umieszczając go w swojej książce… Oceńcie sami:

Znam twoje ulice, urocze miasto,

Znam demony i anioły, które się gromadzą

i nocują na twoich konarach jak ptaki.

Znam ciebie, rzeko, jakbyś płynęła przez moje serce.

Jest twoją córką wojowniczką.

Są litery utworzone z twojego ciała,

tak jak fontanna z wody.

Są języki, z których powstał twój plan,

i kiedy nimi mówimy,

wyrasta miasto...

Mam poważne flashbacki do Stephanie Meyer i jej ambitnego doboru cytatów do kolejnych tomów przygód Pięknego Łabędzia i Hrabiego Discoballa. Porzućmy jednak dalsze znęcanie się nad pretensjonalnością pani Clare (albowiem znamy tę jej cechę aż za dobrze po poprzednim tomie) i skupmy się na mięsku.

Znajdujemy się w nowoczesnym apartamentowcu na Front Street, Metropole, a konkretniej na ostatnim piętrze, które zajmuje w całości elegancki loft.

Nagie marmurowe posadzki, zbyt świeże, żeby zgromadzić kurz, odbijały światło gwiazd widocznych przez ogromne okna sięgające od podłogi do sufitu.

No tak, marmur jest wręcz obowiązkowy, aby atmosfera była odpowiednio dramatyczna.

Daleko w dole ciągnęła się srebrna wstęga East River, spięta rozjarzonymi mostami, upstrzona łodziami, które z tej odległości wyglądały jak muchy, oddzielająca dwa wielkie skupiska świateł: Manhattan i Brooklyn. W pogodne noce, na południu można było zobaczyć oświetloną Statuę Wolności, ale tego wieczoru całą Liberty Island zasłaniał biały wał mgły.

Powitajmy ponownie mojego współanalizatora:

Dziękuję, duszku. Teraz już chyba wszyscy załapali.

Choć widok był niezwykły, nie zrobił szczególnego wrażenie na mężczyźnie stojącym przy oknie.

Stawiam swoją zakupioną dziś gofrownicę na to, że to Ten Zły.

Kiedy odwrócił się od szyby i ruszył przez pokój, stukając obcasami po marmurze, na jego wąskiej, ascetycznej twarzy malowała się groźna mina.

– Jeszcze nie jesteś gotowy? – zapytał, przeczesując ręką włosy białe jak sól. – Jesteśmy tutaj już prawie godzinę.

Doprawdy, muszę chyba być jasnowidzem! Kim, ach kim może być ten tajemniczy jegomość o jakże sympatycznej aparycji?

Klęczący na podłodze chłopiec uniósł wzrok, zdenerwowany i skruszony.

– To marmur. Twardszy, niż myślałem. Trudno na nim narysować pentagram.

Przepraszam, dopiero wkraczam ponownie w ten świat, ale tom temu wystarczyło DOSŁOWNIE narysować symbol, zwłaszcza nie będąc Nocnym Łowcą i nie posiadając swojej Nie!Różdżki z opcją znakowania bydła. Powołałabym się na serial, gdzie pentagram narysowano na panelach kredą, ale wszyscy wiemy, że gdybym wymieszała serial z kanonem, gdzieś za wielką wodą Cassie Clare dostałaby nagle piany na ustach… Więc okej, zostańmy przy wizji nastolatka z dłutem i młoteczkiem, ryjącego pentagram w marmurze.

– Więc daj sobie spokój z pentagramem. – Z bliska było widać, że mimo siwych włosów mężczyzna nie jest stary. Twarz miał surową, ale bez zmarszczek, oczy czyste i spokojne.

Chłopiec głośno przełknął ślinę. Błoniaste czarne skrzydła wyrastające z jego wąskich łopatek (dżinsowa kurtka miała na plecach pionowe rozcięcia) zatrzepotały nerwowo.

– Pentagram jest niezbędną częścią każdego rytuału przywołania demona. Dobrze pan o tym wie. Bez niego...

– Nie będziemy chronieni. Wiem, młody Eliasie, ale kontynuuj. Znam czarowników, którzy potrafią wezwać demona, porozmawiać z nim i odesłać z powrotem do piekła w czasie, który tobie zabrało narysowanie połowy pięcioramiennej gwiazdy.

Chętnie spytałabym, dlaczego nie wynajął więc któregoś z nich, ale doskonale wiem, że ta odzywka ma tylko pokazać, jaki IWUL i pełen pogardy jest Pan Słone Włosy. Nie to, co nasz ukochany uci puci bombelek Jace Waylandomorgenstern.

Koniec końców, Eliasowi udaje się wyryć dłutem/paznokciami/czymś innym pentagram na marmurze i upomina się o zapłatę za swoje usługi. Tajemniczy Antagonista przypomina, że czarownik najpierw załatwi mu rozmowę z demonem Agramonem, a dopiero potem dostanie pieniądze. Bez zbędnego spoilerowania, czeka nas kolejna zżynka z sagi Rowling, a mnie flashbacki do pewnego horroru o clownie, którego mam już serdecznie dosyć.

Elias wstał z podłogi i zdjął kurtkę. Mimo otworów, które w niej wyciął, nadal nieprzyjemnie uciskała mu skrzydła. Rozprostował je z ulgą i zaraz złożył, wprawiając w ruch zastałe powietrze. Były czarne i mieniły się tęczowymi kolorami jak plama ropy na wodzie.

Hm. Jesteśmy na drugim tomie. Ciekawe, czy Cassie już wie, że demoniczne znaki (np. skrzydła, rogi, dziwne kolory skóry etc) czarownicy potrafią na co dzień ukrywać z pomocą magii, czy jednak jeszcze nie. Bo o ile kocie oczy nie wydają się jakimś dużym problemem, zwłaszcza w mieście tak pełnym dziwaków jak Nowy Jork, o tyle gigantyczne skrzydła sprawiają wrażenie dosyć problematycznych. Patrząc po powyższym fragmencie, nawet w kwestii wygody.

Zaczął okrążać pentagram zgodnie z ruchem wskazówek zegara i śpiewać w języku demonów, który brzmiał jak trzask płomieni.

Nadal się upieram, że brzmiący jak trzask płomieni język to nic innego niż polski. Dlatego teraz widzę Eliasa z resztkami marmuru pod paznokciami, nucącego „Chodzi lisek koło drogi”. Przepraszam, ale zwyczajnie ciężko mi traktować tę scenkę poważnie, kiedy ona w tak oczywisty sposób chce być poważnie traktowana.

Koniec końców, demony chyba jednak lubią nasze poczciwe przyśpiewki, gdyż pentagram jara się jak flota Stannisa córka Stannisa aż miło, a Agramon łaskawie składa wizytę w naszym pięknym apartamencie.

Mężczyzna wsunął rękę do kieszeni. Uśmiechnął się, gdy jego palce natrafiły na twardy, zimny metaliczny przedmiot.

Ach, kimże on jest, jakie ma zamiary? Głowię się, głowię, pot mi na czoło wstępuje i nadal nie wiem!

– Kto mnie przywołał poprzez światy? – zapytał Agramon głosem, który

przypominał brzęk tłukącego się szkła. – Kto mnie wzywa?

Elias przestał śpiewać. Stał przed pentagramem, powoli poruszając skrzydłami. W

pomieszczeniu cuchnęło rdzą i spalenizną.

– Agramonie, jestem czarownik Elias. To ja cię wezwałem.

Przez chwilę w pokoju panowała cisza. Potem demon się roześmiał – jeśli tak

można nazwać unoszący się z jego ust i żrący jak kwas dym.

– Głupi czarownik – wysyczał Agramon. – Głupi chłopiec.

– To ty jesteś głupi, jeśli myślisz, że możesz mi grozić – odparł Elias, ale jego głos

drżał, podobnie jak skrzydła. – Będziesz więźniem tego pentagramu, Agramonie,

dopóki cię nie uwolnię.

– Naprawdę?

Znacie to uczucie, kiedy zastanawiacie się, dlaczego bohater horroru robi tę najgłupszą możliwą rzecz, której żaden normalny człowiek by nie zrobił? Właśnie go doświadczam. Elias ma mniej instynktu samozachowawczego niż cała rodzina lemingów, pałętając się nocami po podejrzanie pustych apartamentowcach z jeszcze bardziej podejrzanymi facetami, którym brakuje jedynie wąsa do złowieszczego podkręcania i którzy zatrudniają go do wywoływania demonów. A potem jeszcze kozaczy przed tymi demonami.

Bez zaskoczeń i niespodzianek, demon sięga po naszego skrzydlatego przyjaciela, którego przeciwzaklęcia nie działają. Macki mroku dosięgają Eliasa, który przestaje uciekać i zamienia się w warzywo.

– Mam nadzieję, że nie zrobiłeś mu nic, co by sprawiło, że stanie się dla mnie bezużyteczny – powiedział mężczyzna. Już wcześniej wyjął z kieszeni zimny metalowy przedmiot i teraz się nim bawił. – Potrzebuję jego krwi.

Czarny słup odwrócił się i utkwił spojrzenie przerażających diamentowych oczu w mężczyźnie w drogim garniturze, o wąskiej, niewzruszonej twarzy, z czarnymi Znakami na skórze i lśniącym przedmiotem w dłoni.

– Zapłaciłeś dzieciakowi, żeby mnie wezwał? – spytał. – I nie powiedziałeś mu, co potrafię?

– Właśnie.

– To było sprytne – przyznał Agramon z niechętnym podziwem.

Kłóciłabym się, bo ewidentnie wybrał do tej roboty nowojorski odpowiednik wioskowego głupka. Facet nie potrafi schować skrzydeł ani nawet poszerzyć wycięć na nie na kurtce, skrobie w podłodze paznokciem zamiast użyć jakiejś farby lub markera, łazi w podejrzane miejsca z podejrzanymi ludźmi, którzy mają podejrzane życzenia, gdy na wolności jest, khem, VALENTINE (wątpię, by jego powrót do żywych dało się przemilczeć po finale poprzedniego tomu), a potem jeszcze odwala Płowca przed demonem. Tu nie potrzeba sprytu, tu wystarczy po prostu nie zasiewać wątpliwości w niezbyt lotnym umyśle.

Mężczyzna zrobił krok w stronę demona.

– Jestem bardzo sprytny. I jestem teraz twoim panem. Mam Kielich Anioła. Musisz mnie słuchać albo pożałujesz.

Demon milczał przez chwilę, po czym opadł na podłogę w parodii poddańczego gestu... o ile istota pozbawiona ciała może uklęknąć.

– Jestem do twoich usług, panie...

Mężczyzna się uśmiechnął.

– Możesz nazywać mnie Valentine

ALEŻ TO BYĆ NIE MOŻE!!!11ONEONE

Powiecie, że się czepiam? Istnieje taka opcja, jednak mam z tym tanim cliffhangerem pewien zasadniczy problem:

Przeciętny czytelnik od razu zorientuje się, kim jest Pan Słone Włosy. Ukrywanie tego nie ma najmniejszego sensu, zwłaszcza że scena jest absolutnie oczywista, po trzech akapitach człowiek doskonale wie, co wydarzy się przez te trzy strony tekstu. I tak, Cassie jak zawsze w formie, ten prolog ma może dwa razy tyle słów, co niepublikowany prolog do poprzedniego tomu. W każdym razie, taki zabieg miałby sens, gdybyśmy w poprzednim tomie NIE SPOTKALI Valentine’a. Nie wiedzieli, jak wygląda. Nie mogli go rozpoznać po pierwszej wzmiance. W tej sytuacji prolog zwyczajnie NIE JEST POTRZEBNY, ponieważ zobaczyliśmy tyle, że Walentynka bezwzględnie wykorzystuje Podziemnych (wow, so not Jace-y, amirite?) i coś knuje. Wow. Cała trylogia opiera się na tym, że Walentynka coś knuje, a Agramon, o ile wiem, nie jest nawet prawdziwym demonem, by w tym momencie w ogóle przydała się nam informacja, że go przyzwał. To! Jest! Marnowanie! Papieru!

Aczkolwiek pochwalmy Cassie, tym razem to faktycznie prolog, a nie onetowski kwit z pralni o ciężkim życiu mrocznego Tru Loffa. Cóż za rozwój literacki, prawie jestem dumna.

Tak czy inaczej, na tym zrzucającym laczki z nóg zwrocie akcji kończy się prolog. Mam nadzieję, że był dla was wystarczająco mroCHny i wprowadził w odpowiedni nastrój przed nadchodzącym Halloween. W kolejnym odcinku spotkamy Jacusia i… i niestety chyba nie mam do dodania nic, co was pocieszy.

Nastawcie więc odbiorniki, zaparzcie meliskę oraz czujcie się przygotowani, gdyż całe „Miasto Popiołów” jest równie rozczarowujące, co powyższy paragon za sobotnie zakupy w Biedronce. Rozumiem już, dlaczego Cassie zmieniła tytuł z pierwotnego „Miasta Krwi”. „Miasto Krwi” obiecuje człowiekowi jakąś akcję. „Miasto Popiołów” lepiej oddaje ekscytację, jaką można odczuć przy drugim tomie. Myśleliście, że „Miasto Kości” było nudne?

 

Stay tuned i wpisujcie miasta dla biednego Eliasa [*]. Do zobaczenia!

Ps.: Wybaczcie proszę ubogi odcinek analizy, z pustego i Salomon nie naleje, a tfurczość Cassie z zasady nie jest zbyt pełna.