4. Pożeracz

Gdyby ta książka nie była taka gruba, mogłabym sobie w skrytości ducha marzyć, że tytułowy Pożeracz zeżre Clary i nasza przygoda z największym potworem tej serii się skończy. Niemniej, dziś materiału do analizy będzie niewiele.

Clary nadal biegnie do domu (ktoś pamięta, że była niezdarna?), ściskając w ręce skradziony Jace’owi sensor. Gdy dopadają ją czerwone światła na przejściu, próbuje go użyć.

Próbowała znowu zadzwonić do domu, ale Jace nie kłamał. Okazało się, że to naprawdę nie jest komórka. Przynajmniej nie wyglądała jak telefony, które Clary widziała do tej pory. Na przyciskach sensora widniały nie cyfry, ale jakieś dziwne symbole. I nie było żadnego ekranu.

Okej, rozumiem, że wyrywając z czyjejś kieszeni sensor mogła nie patrzeć na klawiaturę, a póki tkwił za pazuchą, brak ekranu nie był specjalnie dziwny – w końcu Jace mógł wrzucić go tam wyświetlaczem w dół. Ale w chwili, gdy trzymała go w ręce, jakim cudem nie zauważyła, że coś, co uważała za telefon, nie ma jednego z podstawowych elementów?! Tym razem panika jej nie tłumaczy. Skoro chciała z tego zadzwonić, NA PEWNO na to patrzyła, powinna była odnotować więc w jakikolwiek sposób, że nie ma pojęcia, jak zadzwonić z ustrojstwa, które nie posiada ekranu.

Zbliżając się do domu, Clary zobaczyła, że okna na drugim piętrze są oświetlone.

“Mama jest na górze”, pomyślała. “Wszystko w porządku”.

Wiecie, co jest znamienne w tym fragmencie? Clary się tu nie pociesza, próbując nieudolnie uspokoić. Ona rzeczywiście przyjmuje z tzw. automatu, że zapalone światła = bezpieczeństwo matki. Dopiero po wejściu do domu odkryje, że tak nie jest i poczuje niepomierne zdumienie. Najwidoczniej naczytała się zbyt wielu creepypast o mordercach czających się w przedpokoju przy zgaszonym świetle.

Ale żołądek się jej ścisnął, kiedy weszła do holu. Panowały w nim ciemności; do tej pory nikt nie wymienił przepalonej żarówki.

Skoro najwidoczniej, jak wynika z kontekstu, żarówka była przepalona od dawna, to dlaczego Clary to tak przestraszyło? Nie mówimy nawet o holu w jej mieszkaniu, tylko o korytarzu, w którym kilka godzin (jakieś dwie max?) temu była wraz z Simonem i nic tu się nie zmieniło, poza stopniowym ściemnianiem za oknem. Ponadto cały czas mówimy o późnym popołudniu/wczesnym wieczorze, jeśli chodzi o moment, w którym Clary opuszczała dom. Oczywiście, że w okresie letnim słońce zachodzi dużo później, ale szczerze wątpię, by w chwili, kiedy nasza zbuntowana sweet-almost-sixteen wychodziła, nie panował tu nawet najmniejszy półmrok. Ale może Clary po prostu jest przerażona niekompetencją dozorcy.

Z duszą na ramieniu Clary ruszyła do schodów.

- Dokąd się wybierasz?

Odwróciła się gwałtownie.

- Co...

Jej oczy jeszcze nie zdążyły przyzwyczaić się do ciemności, ale dostrzegła

zarys dużego fotela pod zamkniętymi drzwiami mieszkania Madame Dorothei.

Jestem w stanie zrozumieć zaaferowanie, które sprawia, że ignorujemy część otoczenia, ale dosyć niemożliwym jest, aby Clary nie dostrzegła fotela od razu, najlepiej na niego wpadając, skoro jest taka niezgrabna. Dlaczego?

Powyżej widzimy jedyne w miarę przydatne zdjęcie poglądowe filmowego domu Clary, jakie znalazłam. Dom ten zgadza się w sporej mierze z opisem książkowym. Spójrzcie teraz na okna po obu stronach wejścia – są to okna wychodzące na mieszkania lokatorów, w tym madame Dorothei. Tutaj możecie zobaczyć dwa zdjęcia korytarza w budynku. Nie jest najszerszy, prawda? Nie posiadam na to screena (nie każcie mi proszę ponownie oglądać tego koszmarnego filmu), ale wejście do mieszkania madame Dorothei znajduje się blisko drzwi do całej kamienicy. Moje pytanie brzmi więc, JAKIM CUDEM Clary tego też nie zauważyła wcześniej? Nawet nie posiłkując się zdjęciami domu, który zgadza się z opisami z powieści, nadal mowa o korytarzu w starej kamienicy, nie szkolnym budynku. Naprawdę, otwierając drzwi, trudno nie rzucić choć odrobiny światła na parter, szczególnie gdy nie mówimy o ciemnej, bezksiężycowej nocy z awarią latarni ulicznych. Jedyne wyjaśnienie niedostrzeżenia przez Clary fotelu z sąsiadką przed drzwiami mieszkania tejże jest fakt, że ta dziewczyna jest po prostu bezgranicznie tępa i nie widzi NICZEGO, dopóki na to nie wleci/nie da jej to o sobie znać w inny sposób. Co właściwie tłumaczy, dlaczego tyle czasu zajmie naszej przesympatycznej bohaterce rozwikłanie każdej intrygi.

Clary widziała tylko okrągły zarys upudrowanej twarzy, biały koronkowy wachlarz w ręce, ziejącą dziurę ust, kiedy się odzywała.

Pod koniec poprzedniego rozdziału Jace stwierdza, że ZACZYNA się ściemniać. W drugim rozdziale dostajemy informację, że Java Jones leży nieopodal domu Clary. Cassie, przestań. Przepalona żarówka nie stworzy ci egipskich ciemności gdzieś w okolicach dziewiątej wieczorem w letni dzień. Jeśli chcesz budować napięcie, naucz się to robić jakoś sensowniej.

- Twoja matka narobiła strasznego hałasu - poskarżyła się Dorothea - Co ona wyprawia? Przesuwa meble?

Jak wiemy, hałasy dobiegające z mieszkania Jocelyn trudno pomylić z przemeblowaniem, ale już mniejsza. Madame Dorothea, która (o ile nie domyśliliście się po tajemniczym gościu z drugiego rozdziału) również nie jest zwyczajna, a zna sekret pań Fray, powinna wiedzieć, że te hałasy to znak, by brała nogi za pas i wiała jak najdalej od dawnego domu. Z kolei Clary, słysząc z ust sąsiadki potwierdzenie na temat tego, że w domu coś się działo, powinna jak najprędzej tam polecieć. Zamiast tego, pozwala na wciągnięcie w dyskusję:

- Nie sądzę...

- I lampa na klatce się przepaliła, zauważyłaś? - Sąsiadka postukała wachlarzem w

poręcz fotela. - Twoja matka nie może powiedzieć swojemu chłopakowi, żeby wymienił żarówkę?

- Luke nie jest...

- Świetlik też trzeba by umyć. Jest brudny. Nic dziwnego, że w holu jest ciemno jak w

piwnicy.

„Luke nie jest gospodarzem domu”, chciała powiedzieć Clary, ale ugryzła się w język.

To było typowe dla ich starszej sąsiadki. Gdy raz zmusiła Luke'a, żeby przyszedł i wymienił żarówkę, potem zaczęła go prosić o setki innych rzeczy - zrobienie zakupów, przepchanie rury. Kiedyś kazała mu porąbać siekierą starą kanapę, żeby było ją można wynieść z mieszkania, nie wyrywając drzwi z zawiasów.

Clary westchnęła.

- Poproszę go.

- Lepiej to zrób. - Dorothea zamknęła wachlarz szybkim ruchem nadgarstka.

Naprawdę, czy na sali jest ktoś, kto może mi powiedzieć, że zachowanie Clary jest normalne w tej sytuacji? Gdybym ja leciała do domu po niepokojącym telefonie od rodzica, a następnie usłyszała od sąsiadki, że coś ewidentnie nie gra, nie zatrzymywałabym się na pogaduszki, najwidoczniej według autorki niezbędne do rozbudowania świata. Szczerze powiedziawszy, trudno mi powiedzieć, czy w tamtym momencie w ogóle miałabym głowę do rzucenia „przepraszam, spieszę się”, biegnąc do siebie po schodach. Najwidoczniej Clary widzi mniej problemu w pyskowaniu matce niż przerwaniu zrzędzenia sąsiadce.

+ Na załączonym obrazku zaprezentowano nam, jak wieloletni friendzone pozbawił Luke’a jakichkolwiek zalążków asertywności wobec kogokolwiek, kto ma choćby bardzo pośredni związek z Jocelyn. Simon, szykuj się. Będziesz następny, jeśli nie zwiejesz na czas.

Przeczucie, że stało się coś złego, przerodziło się niemal w pewność, kiedy Clary dotarła pod drzwi swojego mieszkania.

Clary?

Poważnie, dziewczyno, DOPIERO? Czego potrzebowałaś? Napisu na drzwiach „Tu byliśmy. – Ci Źli” wykonanego krwią twojej matki? Rozumiem budowanie napięcia, ale Clary ani na moment nie dostaje czegokolwiek, co mogłoby ją uspokoić. Wręcz przeciwnie, napłynęła do niej nowa niepokojąca informacja: w domu panował taki hałas, że słyszała go doskonale sąsiadka z parteru. Doprawdy, „przeczucie”? Jestem w szoku, że dożyłaś niemal szesnastu lat, bo twoje zdolności oceny sytuacji i jakikolwiek instynkt przetrwania prawdopodobnie kazałyby ci pójść z pierwszym nieznajomym, który zagadnąłby cię na placu zabaw w przedszkolu, proponując pokazanie szczeniaczków w swojej piwnicy.

Były lekko uchylone, na podest wylewał się snop światła. Z narastającym strachem Clary otworzyła je szerzej.

Z rozdziału drugiego wiemy, że klatka schodowa w kamienicy Clary skonstruowana jest tak, że (spiralne) schody widać z podestu. Mieszkanie Jocelyn znajduje się na pierwszym piętrze. Mogę się mylić, ale skoro schody widać z podestu, również część piętra widać po wejściu na klatkę. Zwłaszcza gdy pierwotnie budynek był czyjąś rezydencją, nie kamienicą zamieszkałą przez dwie (lub więcej) rodzin(y). W takim razie, skoro w holu panowały ciemności porównywalne z tymi wewnątrz piramidy, Clary od razu powinna dostrzec poblask, jaki rzuca na ścianę światło sączące się zza niezamkniętych drzwi. Nie zaniepokoiło jej to ani trochę? Czy może rzeczywiście ma inteligencję godną pierwotniaka i dostrzega jedynie elementy, na które zwróci się jej „uwagę artystki"?

W środku jarzyły się wszystkie lampy. Blask aż zakłuł ją w oczy.

Nie jestem wrażliwą i spostrzegawczą artystką, ale widząc okna mojego mieszkania, potrafię odróżnić, czy pali się światło w jednym czy dwóch pomieszczeniach. Co więcej – istnieje pewna dostrzegalna różnica między zapaleniem np. samej górnej lampy, a górnej lampy i lampki stojącej na stoliku przy oknie. Clary, jak mniemam, ma więcej pokojów w domu niż ja i naprawdę nie zauważyła w żaden sposób, patrząc na okna, że jest tam wręcz podejrzanie jasno? Trudno mi taki brak wątpliwości zrzucić na jej ulgę związaną z przeświadczeniem o bezpieczeństwie matki, bo zapalone światło NAPRAWDĘ nie stanowi żadnego gwarantu takowego. Wręcz przeciwnie – w sytuacji, gdy rozmowa zakończyła się w taki sposób, a do domu nie można było się dodzwonić, panna Fray TYM BARDZIEJ powinna mieć w głowie ostrzegawczą lampkę, że coś tu nie do końca gra.

W salonie oba okna były otwarte, lekkie białe zasłony powiewały w przeciągu jak niespokojne duchy. Dopiero kiedy wiatr ustał i firanki znieruchomiały, Clary zobaczyła, że poduszki z kanapy są porozrzucane po całym pokoju. Niektóre były rozerwane, ze środka wylewały się ich bawełniane wnętrzności. Półki przewrócono, książki walały się po całej podłodze. Ławeczka od fortepianu leżała na boku a wokół niej rozsypane nuty Jocelyn.

I Clary cały ten chaos i ewidentne pobojowisko zobaczyła dopiero, kiedy firanki przestało rozwiewać? Autorka robi idiotkę z bohaterki, czy jednak z nas?

Clary, co zrozumiałe, biega po domu, nawołując matkę i odkrywając chaos w kolejnych pokojach. Nietknięta okazuje się jedynie sypialnia. Rzecz jasna, samej Jocelyn ani śladu.

Odpowiedziała jej cisza. Nie, nie cisza. Z głębi mieszkania dobiegł dźwięk, od którego Clary zjeżyły się włoski na karku. Coś zostało przewrócone, ciężki przedmiot uderzył o podłogę głuchym łoskotem. Następnie rozległ się odgłos ciągnięcia... Zbliżał się do sypialni. Z żołądkiem ściśniętym ze strachu odwróciła się powoli.

Czy ktokolwiek jest mi w stanie powiedzieć, dlaczego, słysząc takie dźwięki, ona nie próbuje uciec oknem? To ewidentnie nie są odgłosy spowodowane przez Jocelyn. Rozumiem, że kogoś może wryć ze strachu, ale Clary w tym momencie nie zobaczyła NIC przerażającego, a jedynie słyszy coś, co na 99% zechce ją skrzywdzić. Myśl o ucieczce powinna być czymś wręcz automatycznym!

Gdy zobaczyła, że w drzwiach nikogo nie ma poczuła ulgę. Potem spojrzała w dół.

Nie, sorry, Cassie, to się kupy nie trzyma. Clary jest niska, o czym nam z lubością przypominasz. Sama nie mogę się poszczycić jakimś wybitnym wzrostem (choć, szczerze mówiąc, wątpię, aby wzrost miał większe znaczenie w tej sytuacji), więc będę dobrym punktem odniesienia. Specjalnie stawałam plecami do drzwi, a później się odwracałam – przyjmując przy tym różne tempo i odległości od wejścia. Mam więc niezbity dowód, że powyższy akapit nie ma sensu. Stojąc tuż przy progu kątem oka i tak od razu widziałam całkiem nieźle podłogę. Im wolniej się obracałam, tym lepiej ogarniałam wzrokiem otoczenie, w tym również posadzkę. Sugeruję pani Clare akcję „przestańmy robić z bohaterki ślepą kretynkę”.

Clary (oczywiście) po spojrzeniu w dół dostrzega jakieś pokraczne monstrum, przypominające skrzyżowanie aligatora ze stonogą (nie, nie żartuję sobie – tak opisano to w książce). Brzmi to raczej głupio niż strasznie, ale okej, niech autorce będzie.

Zachwiała się do tyłu, potknęła i upadła w chwili gdy potwór zaatakował. Przetoczyła się na bok i napastnik chybił o cal.

Z kontekstu drugiego zdania wynika, że Clary zachwiała się nie z powodu ataku (ten nastąpił akurat, gdy upadła), a na sam widok potwora, dzięki czemu uniknęła jego skoku na swoją biczowatą osobę. Albo ja tak to rozumiem. Będę szczera – za Chiny Ludowe nie potrafię tego rozrysować, podobnie jak potykania po chwianiu. Poślizgnięcie? Okej. Uginające się nogi? Też przyjmuję. Ale POTKNIĘCIE? Naprawdę, nie umiem odmalować w wyobraźni powyższej sceny. W każdym razie morał widzę jeden: bohaterki są niezdarne, kiedy muszą być urocze i kiedy ma im to ratować życie. Jak wygodnie.

Clary zaczyna uciekać przed potworem. Stwór ją goni, w dodatku okazuje się znać język angielski na poziomie Kalego z „W pustyni i w puszczy”, więc bez zadyszki toczy dialog sam ze sobą, jak fajnie będzie zjeść Clary i że Valentine nie powinien mieć nic przeciwko, bo nie wspominał o dziewczynie. Następuje scena szamotaniny z potworem, która nie jest opisana ani tragicznie, ani dobrze. Po prostu sobie jest i ciężko mi powiedzieć o niej coś więcej. Ostatecznie Clary wciska potworkowi do gardła wibrujący, rozgrzany sensor, zostaje ugryziona i chwilę po podjęciu ucieczki mdleje.

Clary budzi się na trawniku przed domem cała obolała, obok niej siedzi Jace, rwąc… Zaraz, zaraz.

Srebrne bransolety na jego nadgarstkach rzucały iskry, kiedy rwał na paski kawałek płótna.

Tymczasem kilka akapitów wcześniej, podczas opisywania panującego w domu chaosu:

Najbardziej zniszczone były obrazy. Każdy został wycięty z ramy i porwany na strzępy. Sprawca musiał to zrobić nożem; płótna nie da się podrzeć gołymi rękami.

Najwidoczniej dla zajebistości Jace’a nie ma rzeczy niemożliwych.

Jace, jak zwykle zresztą, wykazuje się niezwykłą empatią:

- Ten stwór, potwór ... mówił. - Clary zadrżała.

- Już raz słyszałaś mówiącego demona.

Troska i delikatność tego faceta po prostu mnie urzeka za każdym razem. Clary zdecydowanie nie jest najsympatyczniejszą bohaterką, ale właśnie przeżyła szok. W dodatku potwór usiłował ją zabić (do czego by zapewne nie doszło, gdyby poszukała automatu telefonicznego i zadzwoniła z niego na policję). Jest tysiąc innych, bardziej na miejscu odpowiedzi niż pobłażliwe „pfff, przecież już raz widziałaś demona, co gada”, zwłaszcza gdy Jace doskonale wie, że pan Ośmiorniczka w niczym nie przypominał Pożeracza.

- Tamten demon w Pandemonium... wyglądał jak człowiek.

Będę się o to pytać do znudzenia, ale właściwie SKĄD ona wie, że to był demon? Właśnie zobaczyła demona, który w niczym nie przypominał tamtego z Pandemonium. Najbardziej oczywisty dowód, tj. przemyślenia naszego kolegi o niebieskich włosach nadal pozostają POZA zasięgiem Clary. Poza tym praktycznie wszystko, co widziała i słyszała w jego wykonaniu, nie jest ani trochę dziwniejsze od wyczynów Jace’a i spółki. Po spotkaniu z czymś diametralnie różnym, co również jest określane jako demon, żądałabym wyjaśnień, dlaczego, na litość grzyba, to wyglądało inaczej i czy na pewno nie jestem okłamywana, zamiast przyjmować za dobrą monetę słowa faceta, który nawet przez nanosekundę nie był wiarygodny. Ale nie mi pisany jest Jace jako tru loff, ja mogę go podejrzewać.

- Przyjechała policja. - jej głos brzmiał jak skrzeczenie żaby. - Powinniśmy...

- Nic nie mogą zrobić. Ktoś pewnie usłyszał jak krzyczysz, i zadzwonił na komisariat. Dziesięć do jednego, że to nie są prawdziwi policjanci. Demony mają swoje sposoby na zacieranie śladów.

…Jace? Tak mi teraz przyszło do głowy, że… może… ale tylko może, wiesz, to taka nieśmiała teoria… TRZEBA JEJ BYŁO TO POWIEDZIEĆ, GDY CHCIAŁA WEZWAĆ POLICJĘ, SKORO JUŻ KUPUJE WSZYSTKO, CO WYJDZIE Z TWOICH UST, ZAMIAST PIEPRZYĆ JEJ O SENSORACH?! Serio, załóżmy, że Clary miałaby te ćwierć inteligencji i podczas swojej gonitwy do domu zahaczyła o budkę telefoniczną. Prawdopodobnie byłaby w tym momencie martwa, skoro demony potrafią przechwytywać rozmowy policji!

+ JAK głośno krzyczała Clary, że ktoś z sąsiedniego budynku wezwał policję? Jeśli zrobiła to Dorothea, jest, nie przymierzając, idiotką. Ale niskie IQ najwidoczniej charakteryzuje większość bohaterów tej serii.

- W twoich żyłach krąży trucizna Pożeracza, jeśli nie pójdziesz ze mną, za godzinę będziesz martwa. - Wstał z ziemi i wyciągnął do niej rękę. - Chodźmy.

Ten facet to jakieś dopełnienie i zarazem antyteza Edłorda Ce. Clary jest wyraźnie słaba, nawet po tym, jak amatorsko opatrzył jej ranę, dziewczynie ciągle kręci się w głowie i najwyraźniej będzie słabła nadal, póki nie dostanie antidotum. W tym momencie wzięcie jej na ręce, aby nie wlec się w tempie rannej, byłoby naprawdę pożądane. Zwłaszcza w sytuacji, kiedy zza krzaka mogą wyskoczyć obecne na miejscu demony.

Jace chwycił Clary za nadgarstek i odwrócił jej rękę tak, że na białą wewnętrzną część przedramienia padł blask księżyca. Na jasnej skórze wyraźnie rysowała się siateczka niebieskich żył, niosących zatrutą krew do serca, do mózgu. W palcach Jace'a pojawiło się coś srebrnego i ostrego. Pod Clary ugięły się kolana. Próbowała zabrać rękę, ale trzymał ją mocno. Poczuła piekący dotyk na skórze, a kiedy ją puścił ujrzała atramentowy, czarny symbol tuż pod zagłębieniem nadgarstka, taki sam jak te, które pokrywały jego ciało. Wzór był utworzony z nakładających się na siebie kręgów.

- Co to ma być?

- To cię na chwilę ukryje(…)

Zadawanie pytań mija się tu chyba z celem, ale, skoro Jace widział przyjazd policji-która-zapewne-nie-jest-policją, dlaczego nie nałożył runy, gdy Clary była nieprzytomna? To powinna być jego pierwsza myśl, skoro zajmuje to dosłownie ułamek sekundy, a z pewnością dzięki temu z góry miałby pewność, że unikną ryzyka osób trzecich, które dostrzegą pannę Fray podczas pobieżnego opatrywania jej ran.

+ Also, Cassie, przestań wciskać nam kit z atramentem. Już w rozdziale trzecim Jace powiedział wprost o wypalaniu run na skórze, a stela NIE JEST maszynką do tatuażu. Nie zaspoileruję, gdy powiem, że regularnie będzie się nam mówiło o pieczeniu podczas używania steli, ba! Gdzieś pojawia się ponownie określenie, że runy są WYPALANE. Nie jestem specjalistką, ale chyba albo coś wypalamy, albo malujemy atramentem.
+ Mam z tym fragmentem jeszcze jeden problem… ale o tym za tydzień.

(…)powiedział Jace i wsunął za pasek przedmiot, który Clary z początku wzięła za nóż. Była to długa, fosforyzująca rurka grubości palca wskazującego, zwężająca się ku czubkowi.

Ponoć stela to jedna z niewielu rzeczy, które wyszły w ekranizacji. Rzućmy okiem:

Na mój gust, bardziej przypomina to skalpel niż nóż, niemniej Clary ma prawo do pomyłki: jest dosłownie krok od śmierci – obolała, w jej żyłach krąży jad, kręci się jej w głowie. Aczkolwiek, gdyby nieznany mi facet zbliżył coś podobnego do mojej ręki, protestowałabym nieco bardziej. Clary naprawdę nie ma ŻADNEGO powodu, aby ufać w tej sytuacji Jace’owi. Jest on niemal równie niepokojący, co atakujące ją dotychczas demony.

- Jace - wyszeptała i osunęła się na niego. Złapał ją z taką łatwością, jakby codziennie ratował mdlejące dziewczyny. Może i tak było.

Tak, wiemy, Jace jest zajebisty. Aczkolwiek, przy jego ogładzie podejrzewam, że jedyne mdlejące niewiasty, jakie trafiają w jego ramiona, sam musiałby wcześniej pozbawić przytomności chloroformem.

Wziął ją na ręce i powiedział jej coś do ucha, co brzmiało jak „przymierze”.

Albowiem jest kretynem i uwierzył na słowo dziewczynie będącej trzy ćwierci do śmierci, że da sobie radę na nogach. Jak jednak rozumiem, uniknęlibyśmy wtedy szalenie romantycznego omdlenia.

Rozdział kończy się dramatycznym:

A potem wszystko ogarnęła ciemność i nawet ramiona Jace'a nie mogły uchronić jej przed upadkiem.

Mojego czoła również nie uchroniły przed upadkiem i zetknięciem z blatem biurka.

Poprzednio narzekałam na krótki rozdział? Cóż, najwidoczniej Cassie Clare lubi mnie zaskakiwać, ponieważ obecny liczy sobie w wersji elektronicznej NIEPEŁNE pięć stron. Nie rozumiem, co przeszkodziło autorce zrobić z tych dwóch rozdziałów jeden. W trzecim nie otrzymaliśmy żadnego natłoku informacji, po którym potrzebowalibyśmy wytchnienia. Zapewne więc chodziło o ten cliffhanger, gdy Clary wbiega w mrok, aby wrócić do domu. Wow. To dopiero stopniowanie napięcia. Pani Clare najwidoczniej zapomniała, że nie publikuje już online rozdział po rozdziale.

To już wszystko na dziś. Za tydzień zwiedzimy Hogwart Instytut, posłuchamy trochę ekspozycji oraz zobaczymy, dlaczego Jace nigdy nie powinien zostać tru loffem.
Do zobaczenia!